Waarom ook wij ons inzetten: bijzondere vrijwilligers
Met een vrijwillig engagement maak je het verschil. Maar elke vrijwilliger heeft zo zijn eigen beweegreden. Waarom engageren ze zich? En welk gevoel houden ze daar zelf aan over? Wij spraken met zes vrijwilligers. Zes gewone mensen met een ongewoon verhaal.
Fathi Jemli (37): Aanstekelijk positief
‘Het is mijn diepe overtuiging dat je met vrijwilligerswerk extra positiviteit aanbrengt in de samenleving. En dat probeer ik zoveel mogelijk te doen. Na de coronacrisis neem ik mijn engagement als onthaalmedewerker bij CM opnieuw op.
Ik zorg er dan voor dat deelnemers aan de infosessies en cursussen van CM hartelijk ontvangen worden, dat alles klaarstaat voor de sessie en dat ze na afloop met een goed gevoel vertrekken. Momenteel help ik ook iemand met het onderhoud van een grote tuin met een bos eraan. De eigenaar kon dat na een ongeval niet meer alleen bolwerken. We wieden samen, snoeien overhangende takken weg en planten bomen.
En intussen is er een mooie vriendschap ontstaan tussen ons, mag ik wel zeggen. Niet dat ik anders niks omhanden zou hebben. Thuis is er een verbouwing aan de gang en er lopen twee kleine kinderen rond. Maar ook mijn vrouw heeft intussen een engagement opgenomen.
Zij gaat elke woensdag naar school om stukjes fruit klaar te maken voor de kinderen. Misschien heb ik haar een beetje geïnspireerd.’
Maud Ysebaert (24): Administratieve duizendpoot bij Kazou
‘Ik hou me graag met papieren bezig én met computers. Toen ik een paar jaar geleden een stageplek zocht voor school, mocht ik bij Kazou mijn ding komen doen. Ik steek een handje toe bij de administratie.
Vaak gaat het om gegevens die moeten ingevoerd worden in de computer. Heel wat tikwerk, dat wel. Maar ik heb leren typen zoals het hoort. Ik had een goede leerkracht dactylo die het me perfect heeft uitgelegd.
Het contact met de collega’s van Kazou vind ik heel belangrijk. Het zijn lieve mensen, ik zou ze niet meer kunnen missen. Tijdens het werk maak ik het altijd aangenaam voor mezelf: of het nu op kantoor is, thuis, of op kot, ik doe mijn oortjes in en zing hard mee met de liedjes van Like Me. Zalig!’
Adrien Roberti (51): Hulpverlener in hart en nieren
‘Zowel in mijn job als in mijn rol als vrijwilliger ga ik voor een zorgend engagement. Daar heb ik mijn levensfilosofie van gemaakt. Ik werk als hoofdverpleegkundige in een woonzorgcentrum. Een job die ik met veel overgave, passie en liefde uitoefen.
Ook na mijn uren draag ik mijn steentje bij. Ik ben vrijwilliger bij het Rode Kruis en bij CM zet ik me in voor Gezonde Buurt. Met verschillende acties proberen we mensen samen te brengen. Het kan gaan van infosessies over bewegen en gezonde voeding of acties voor gehoorbescherming tijdens optredens en nog veel meer.
Maar je kunt ook met kleine dingen het verschil maken in je buurt: boodschappen doen, even een praatje maken of simpelweg een kaartje sturen naar iemand die er alleen voor staat.’
Christine Plasman (66): Fijne contacten dankzij het ruilhoekje
'Wij hebben met Wiegwijs een ruilhoekje ingericht. Gezinnen kunnen er terecht om kinderkledij te ruilen. Samen met een andere dame leg ik vooraf alle kleren op maat en per seizoen. En intussen hebben we een fijne babbel. Ik moest al vroeg stoppen met werken door gezondheidsproblemen.
Daardoor vielen heel wat sociale contacten weg. Bij Wiegwijs leerde ik nieuwe, warme mensen kennen. We organiseren hier ook praatgroepen voor Belgische en anderstalige moeders. Als die geen opvang hebben voor hun kinderen, dan spelen wij spelletjes met ze. Plezier verzekerd!’
Liliane Maenhout (65) en Johan Devolder (63): Altijd op avontuur met Intersoc
'In gewone tijden gaan wij jaarlijks tot 15 keer als vrijwilliger mee op Intersoc-vakantie, vooral naar Zwitserland. Niet om te luieren, integendeel. Al van ’s ochtends vroeg steken wij de handen uit de mouwen en zorgen we dat de gastenkamers en de gemeenschappelijke ruimtes er weer netjes uitzien.
We vinden het heerlijk om dat met z’n tweeën te doen omdat we perfect op elkaar ingespeeld zijn. En als het werk erop zit, of op onze vrije dag, trekken we erop uit voor een wandeling.
Of we spreken gezellig af met de andere vrijwilligers. Onze koffers staan altijd een beetje klaar en we kijken ernaar uit om weer te kunnen vertrekken.’
Rachida Jemjami (55): Baby's wegen en Nederlands leren
‘Ik heb nek- en rugproblemen en kan daardoor geen zwaar werk doen. Ik mag niets zwaars tillen, maar baby’tjes uiteraard wel (lacht). In het consultatiebureau bij Wiegwijs meet en weeg ik de kindjes, samen met een andere vrijwilliger.
Voorlopig doe ik dat twee dagen per week maar ik zou het vaker willen doen. Ik leerde veel nieuwe mensen kennen en mijn Nederlands is er sterk op verbeterd.
Dat ik dit kan doen, geeft me een goed gevoel. Ik kan op deze manier iets bijdragen, het geeft me een gevoel van eigenwaarde. En het is extra handig dat ik soms kan tolken voor de mama’s die geen Nederlands kennen.’