Johan Verminnen: 'Hier bestaat geen vaccin voor'
Johan Verminnen viert dit jaar zijn zeventigste verjaardag. Een monument in de kleinkunstwereld, maar wel eentje met nog altijd plankenkoorts.
Een halfuur alleen
‘Een optreden is een ritueel. Na de soundcheck eten we met heel de ploeg en daarna trek ik me terug in mijn kleedkamer. De muzikanten zitten in hun kleedkamer vaak tot vijf minuten voor de show nog grappen te maken.'
'Ik moet een halfuur alleen zijn. Enkel Jeanine, de moeder van het orkest die al sinds jaar en dag mijn merchandising verzorgt, mag binnen. Pas na een à twee liedjes op het podium, glijden de zenuwen van me af.’
Storm in mijn hoofd
‘Ik wil mijn publiek het beste geven, ook al stormt het in mijn hoofd. Met ouder worden neemt de zenuwachtigheid niet af, integendeel. Ik word in mei zeventig en sta intussen al meer dan vijftig jaar op de planken. Ik ken mijn vak, maar ik weet: alles kan lukken, maar alles kan ook misgaan.'
'Niemand is immuun, er bestaat geen vaccin tegen plankenkoorts. Het moet wel overgaan voor of tijdens het optreden, anders is het niet te doen.’
Op zijn gat
‘Ik had dit jaar heel wat concerten gepland. Op dit moment is er nog steeds geen perspectief. Daar word ik ook nerveus van, de cultuursector ligt op zijn gat. Ze zeggen dan: nu heb je tijd om liedjes te schrijven. Maar ik kan niet schrijven als ik niet kan gaan en staan waar ik wil. Ik voel me niet vrij.'
'En ik heb te veel temperament om me daarbij neer te leggen. En mensen omhelzen, daar verlang ik ook naar.’
Met dank aan het Leietheater in Deinze.