Soloreiziger Elisa (26) trekt alleen door Mexico
Een digitaal interview met iemand die live inbelt vanuit de jungle in Mexico, het is eens iets anders. Midden in het groen en met de geluiden van de jungle om haar heen vertelt soloreiziger Elisa over haar liefde voor Mexico. Ze trekt er rond voor vijf maanden.
Is daar dan wifi? Wel op de plek waar ze cabañas hebben gebouwd, hutjes waar Elisa momenteel verblijft. Een mierennest waardoor ze zich een keertje moest verplaatsen, hebben ze ook daar in Mexico. En maar liefst tien verschillende soorten mango’s, zo blijkt.
Weg van de routine
Elisa: ‘Begin april begon ik aan dit avontuur. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik dit een keer wou doen: uit mijn comfortzone treden door alleen eropuit te trekken en zien wat er gebeurt.’ In Europa deed ze op haar eentje al wat kleinere tripjes, fietsweekendjes in België of een weekje Berlijn bijvoorbeeld. Ze ging ook een halfjaar op Erasmus naar Sevilla toen ze Spaans studeerde. ‘Maar dat is toch anders,’ benadrukt ze, ‘je woont daar op één plek, gaat naar school en hebt onmiddellijk een soort van routine. Nu moet ik alles meer autonoom invullen en is het zien wat er op me afkomt. En die intensiteit is net wat ik zocht.’
'Het was wel even pittig om uit te leggen aan mijn ouders hoe graag ik naar Mexico wou'
De maanden voor Elisa vertrok, werkte ze nog fulltime en bereidde ze tegelijkertijd haar doctoraatsvoorstel over migratie in Mexico voor. ‘Daardoor was ik gemotiveerd om naar Mexico te trekken. Ik heb me zo hard in dat land verdiept, dat ik heel erg benieuwd werd om het zelf te gaan ontdekken. Zo rijpte het plan om voor ik mijn doctoraatsvoorstel mag verdedigen ook echt naar daar te gaan. De goesting werd gewoon te groot. Het voelde gewoon alsof het nu het moment was. Ik had wat geld gespaard, mijn voorstel was geschreven … dus ik zei mijn job op en sprong.’
De ouders van Elisa hadden eerst wel wat bedenkingen bij de wilde plannen van hun dochter. Haar job opgeven? Had ze wel voldoende gespaard? En vooral: helemaal alleen naar de andere kant van de wereld, is dat niet gevaarlijk? Elisa glimlacht. ‘Het was wel even pittig om aan mijn ouders uit te leggen hoe graag ik dit wou en dat ik er helemaal klaar voor was, op alle vlakken. Maar uiteindelijk draaiden ze bij en stonden ze achter mijn plan.’
‘Ik geef toe dat ik het toch belangrijk vind dat mijn ouders achter me staan. Ik heb het nodig dat ze me vertrouwen en trots op me zijn. Dus er viel echt een last van mijn schouders toen ik hun zegen kreeg. Ik zie hun bezorgdheid ook als een geluk.’
Het belang van talen en iets bijdragen
Haar voorliefde voor het Spaans en het gemis van die taal dagelijks te spreken, zorgden ervoor dat Elisa nog meer popelde om naar Mexico te trekken. En het blijkt haar reis heel wat makkelijker te maken. ‘Ik wou niet op één plek blijven, maar echt rondtrekken. De taal spreken, zorgt ervoor dat ik vlot met de lokale bevolking kan communiceren en ze mij vaak een slaapplek aanbieden. Zo ontdek ik Mexico op een heel authentieke manier. Ik ben dankbaar voor de gastvrijheid.’
‘Dat ik alleen reis, brengt me dichter bij de mensen van hier. Met twee lukt dat misschien ook nog wel, maar vanaf dat je met drie bent, ga je je toch meer op elkaar toespitsen.’ Over het feit dat Elisa vier talen spreekt, kunnen ze in Mexico maar niet uit. ‘Dat ons land drietalig is en ze onze tv-series niet dubben en we zo ook heel wat Engels meekrijgen, kunnen ze niet geloven. Die kennis zorgt ervoor dat wij veel beter kunnen communiceren met de rest van de wereld dan zij. Al verstaan meer mensen natuurlijk hun moedertaal Spaans dan mijn moedertaal Nederlands.’
Het plaatselijke leven ten volle ontdekken en vakantie nemen is één ding, maar Elisa draagt ook een steentje bij in het land waar ze reist. ‘Ik wou heel graag op een boerderij en in een opvangtehuis voor migranten gaan helpen. En die ervaringen brachten me persoonlijk ook veel. Ik zag bijvoorbeeld met eigen ogen hoelang het duurt vooraleer je koffiebonen kunt plukken van koffieplanten. En dan begint het proces van het pellen, het roosteren … pas na een week kun je er koffie van zetten. Thuis stond ik daar niet bij stil.’
Appelcake van oma in Mexico
Elisa verblijft soms langer op één plek. ‘Op de boerderij woonde ik samen met nog andere vrijwilligers bij het gezin in. Als je ergens langer bent, zorgt dat ervoor dat je een diepere connectie aangaat.’ Elisa geniet er dan van om aan de keukentafel over elkaars gewoontes te babbelen, bijvoorbeeld de verschillen in eten. ‘In sommige regio’s van Mexico ontbijten ze stevig, nemen ze wat fruit tussendoor en eten ze om vijf uur nog iets kleins. Als ik vertel dat het bij ons net andersom is, vragen ze hoe dat dan zit met ons verteringssysteem en onze slaap.’
'Ik bakte de appelcake van mijn oma voor een Mexicaanse familie'
Dat avocado’s en mango’s daar overheerlijk zijn en massaal aan de bomen groeien, geeft ze nog mee. ‘Er zijn hier maar liefst tien verschillende soorten mango’s, ik wist zelfs niet dat die bestonden!’ En dat ze voor een Mexicaanse familie waar ze eens verbleef een appelcake naar het recept van haar oma bakte. ‘Ik vroeg aan mama om mij het recept door te sturen, want zij leerde het van haar moeder. Dat vond ze stiekem wel leuk (glundert). Ik vond dat de ideale manier om die mensen te bedanken voor hun gastvrijheid: een stukje van onze familie naar hun familie brengen.’
Doe haar maar traag en gastvrij
Natuurlijk moet je altijd wel een beetje op je hoede zijn als je alleen reist. ‘De mensen hier waarschuwen me soms dat niet iedereen goede bedoelingen heeft. Ik probeer op mijn intuïtie te vertrouwen.’ Naast alert zijn voor gevaar, brengt alleen reizen op zich soms wel wat onrust met zich mee, geeft Elisa toe. ‘Je wisselt veel van locatie en moet sociaal continu aanstaan.’
Iemand nieuw leren kennen, doet Elisa altijd via een reeks basisvragen. ‘Anders wordt het vermoeiend. Met die vragen weet je snel met wie je een connectie hebt. Ik heb ook geleerd dat ik me af en toe moet terugtrekken om op te laden. Ik merk trouwens dat ik het prettiger vind om wat langer op één plek te blijven en die beter te ontdekken. Dat past meer bij mij dan in sneltempo van hot naar her te trekken. Het beeld dat je hebt van een plek wordt anders als je de tijd neemt. Doe mij maar traag reizen dus (lacht).’
Die les wil ze straks graag meenemen naar haar dagelijkse leven in België. ‘De dingen eerst een paar dagen laten bezinken vooraleer ik een oordeel vel of een beslissing neem.’ Ook de gastvrijheid van de Mexicanen neemt ze graag mee naar huis. ‘Belgen durven nogal gereserveerd en gesloten te zijn. Ik wil ook meer mijn deur openzetten en mensen onderdak bieden. Je leert veel uit de uitwisseling van culturen.’
Overromantiseren wil Elisa het ook niet. Ze beseft dat in België haar routine van vroeger weer om de hoek zal loeren. ‘Maar mijn intentie is toch om die traagheid en de kunst van het relativeren meer in te bouwen. Ik ben benieuwd of ik het ook echt ga toepassen (glimlacht).'
Een hoogte- en tegelijk een laagtepunt
Wat ze mist van België? ‘Vooral mijn vrienden en familie. En hen knuffelen. De zomer in België ga ik ook missen, zeker de Gentse feesten.’ En dan is er nog iets dat ze dagelijks deed en nu hier niet meer kan. ‘Fietsen! Ik verplaats me in Gent altijd en overal met mijn retro koersfiets.’
Mexico blijkt daarentegen totaal geen fietsland, merkt Elisa. ‘Eén keer heb ik hier op een rammelende fiets gezeten. Maar het bergachtige landschap leent zich er totaal niet toe en de steden zijn helemaal niet afgestemd op fietsers. Als ik vertel hoe dat in België is, kijken ze hier met ogen vol ongeloof. Ik besef nu pas wat een luxe het is dat er in onze steden autovrije zones zijn.’ Gelukkig compenseert het feit dat bergen Elisa’s lievelingslandschap zijn veel. Eén keer beklom ze ook een vulkaan. Dat was meteen een hoogte- én laagtepunt in haar reis.
'Ik heb misschien de bergtop niet gehaald, maar wel een ervaring meegekregen'
Elisa raakte onderkoeld onderweg en kreeg een stevig lesje in nederigheid tegenover de natuur en vertrouwen op anderen. ‘Ik probeerde de top van 5.636 meter te beklimmen. Op 5.000 meter moest ik terugkeren door hoogteziekte en ik was ook serieus onderkoeld. Hoe de vier lokale gidsen mij toen daar op die berg opwarmden door knuffels, zal ik nooit vergeten. En ook, ik heb misschien de top niet gehaald, maar wel een ervaring meegekregen. Als er dus iets gebeurt en het lukt niet helemaal, is dat balen maar ook gewoon oké. Dat ga ik onthouden.’
Probeer het maar
Alleen reizen raadt Elisa absoluut aan. ‘En probeer het als het kan zo dicht mogelijk bij de lokale bevolking te doen en niet van trekpleister naar trekpleister te hoppen. Je reist zo ook op een meer verantwoorde en duurzame manier door aan de lokale economie bij te dragen.’
Elisa wil nog even meegeven dat ze beseft dat natuurlijk niet iedereen zomaar op reis kan vertrekken. ‘Ik ervaar het als een voorrecht dat ik dit kan doen.’ Wil je misschien zelf ook eens alleen reizen, maar heb je nog wat twijfels? ‘Doe het dan toch maar als je het kunt’, beklemtoont Elisa. ‘Want als je het niet probeert, zul je nooit weten hoe het voelt om alleen eropuit te trekken. En je kunt altijd nog terugkomen …’
