‘Genieten is een kunst’

‘Helaba, hey!’ In een koffiebar in de schaduw van theaterzaal De Expeditie in Gent, thuishaven van toneelgezelschap Compagnie Cecilia, komt Joris Hessels om de haverklap een kennis, vriend of vriendin tegen. ‘Gij zijt duidelijk gaan sporten, gij!’ De jovialiteit spat ervan af.

Nochtans is de acteur, zo vindt hij van zichzelf, niet zo sociaal van nature. ‘Ik ben een introvert, erg onzeker ook. Over de jaren heen heb ik sociale skills ontwikkeld die mijn introversie maskeren.’

Dat staat in schril contrast met zijn televisiewerk, waar praatjes slaan zijn tweede natuur lijkt. Voor Radio Gaga presenteerde hij drie seizoenen lang samen met zijn collega en beste vriend Dominique Van Malder in een radiokaravaan. Die zette het duo op van Benidorm tot aan de Abdij van Averbode.

In De Weekenden spreekt hij in zijn eentje met negen mensen voor wie 2018 een belangrijk jaar is. Voor Wintertij, een rubriek van Iedereen Beroemd  gaat hij in dialoog aan zee.

Waarom juist die locatie?

Joris Hessels: ‘Ik vind het vooral fijn om met de mensen te praten, maakt niet uit in welke setting. Maar ik heb wel wat met de zee. En vooral met mensen die erheen gaan, om welke reden dan ook. Zo is die rubriek ook ontstaan. Want in de winter komen mensen om een heel andere reden naar zee dan in de zomer.’

Ga je zelf vaak naar zee?

‘Niet vaak genoeg. Al passeer ik, sinds ik bijna twintig jaar geleden afstudeerde als acteur, wel elke zomer in Oostende voor Theater Aan Zee. De sfeer is er een soort mix tussen cultuur en kunst, wildheid en woestheid. Ik ben daar echt graag, het is precies op kamp gaan. Vroeger ging ik met bevriende acteurs ook effectief kamperen in de duinen.’

Toch niet onaantastbaar

‘Eigenlijk heeft hij heel veel geluk gehad. Plots zit hij in dezelfde positie als een aantal mensen uit Wintertij en Radio Gaga die ik de afgelopen jaren geïnterviewd heb. Zijn diagnose wijst me nog maar eens op de kwetsbaarheid van het leven.’

Wat doet zo’n nieuws met jou?

‘Ik begin zelf op te letten. Met koffie drinken, bijvoorbeeld. Die cardiologische aandoening is erfelijk, zo blijkt. Zelf laat ik, in samenspraak met de dokter van mijn vader, mijn eigen hart ook checken in een van de komende maanden. Ik heb ook een zoontje, dus dat is belangrijk. Al ga ik nog één koffie nemen, en dan ga ik echt stoppen (lacht).’

‘Het is eigenlijk heel beangstigend geweest. Ik heb altijd veel verantwoordelijkheid opgenomen in ons gezin, als jongste van vijf. Ik ben veel jonger dan mijn broers, ben lang alleen opgegroeid. De maïzena van het gezin, dat ben ik eigenlijk, tegen wil en dank. Ook voor mijn vader voel ik me dus heel verantwoordelijk. En ik was hem bijna kwijt.’

Broekschijter

Toch zeg je dat het goed met je gaat?

‘Ja, al bij al gaat het goed met mij. Ik heb een aantal moeilijke beslissingen genomen op professioneel vlak.  In 2018 leg ik mij meer toe op televisie. Ik heb het gevoel dat ik dit even moet laten voorgaan. Eens kiezen voor mezelf, dat ben ik nu aan het leren.’

‘Voor De Weekenden volg ik negen mensen die op een kruispunt staan in hun leven. Ik laat hen hun eigen leven filmen en nodig hen dan uit op negen weekends.’

‘Elke aflevering wordt een afwisseling van het verloop van zo’n weekend en hun eigen beelden. Op weekend kijken de deelnemers ook naar elkaars beelden. Op het einde van het jaar hoop ik dat die mensen elkaar helpen, elk vanuit hun eigen leefwereld. Dat is koffiedik kijken natuurlijk. Maar het zou heel fijn zijn.’

Waarom had je het gevoel dat je net De Weekenden wou maken?

‘Eigenlijk is het format ontstaan vanuit een kleine frustratie van drie jaar Radio Gaga. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel dankbaar dat ik dat programma mocht maken. Maar je babbelt er maar heel kort met mensen, meestal 50 minuten of een uur.’

En dan los je hen. Je kunt wel blijven contact opzoeken, maar na drie seizoenen zijn dat heel veel mensen. Dat is frustrerend. Ik heb het gevoel dat ik mensen wat langer bij mij wil houden, om te kijken hoe ze met de hordes van het leven omgaan.’

‘Ik hoop dat dat boeiend is om naar te kijken, dat het een oefening in empathie is. Kijken naar hoe iemand anders omgaat met zijn of haar leven, kan ook je eigen leven in perspectief zetten.’

‘Voor mij als televisiemaker is het een serieuze sprong. Ik schijt bij wijze van spreken in mijn broek. Want nu moet ik het alleen doen. Anders had ik altijd mijn beste vriend Dominique bij mij. Die is nog veel in mijn leven, maar niet in het programma. Gelukkig heb ik de ploeg van Radio Gaga. Dat heb ik nodig. Om mij goed te kunnen voelen, moet er een soort van basisvertrouwen zijn.’

‘Pas op, ik vertrouw wel snel mensen. Maar ik voel me vooral goed bij mensen die mij mezelf laten zijn. En die mij in toom houden als dat moet (lacht).’

‘Ik zou wel graag wat meer zelfzeker willen zijn. Het is maar een stom voorbeeld, maar het is kenmerkend: ik wil graag wat meer punten zetten in mijn leven. Ik ben een mens van een bijzin: ik kan een zin uitspreken en er een ofzo aan toevoegen. Op het einde van de zin slaat plots de twijfel toe.’

‘Vrienden die wel dingen met stelligheid kunnen beweren, die ergens zeker van zijn, die bewonder ik enorm. Het lijkt alsof ik dat niet toelaat. Tegelijkertijd vind ik dat ook een kracht, om dingen niet te weten. Naar opvoeding toe, bijvoorbeeld. Tegen mijn zoon kan ik zeggen, ik weet het ook niet.’

Kun je goed praten met je zoon?

‘Oscar is nu zes. Echt praten met hem lukt steeds beter. Oscar begint te lezen, waardoor zijn wereld vergroot. Je voelt zijn brein veranderen. Ik vind het fantastisch om daarbij te zijn. Hij is nieuwsgierig, ook dat vind ik ongelooflijk leuk.’

Heeft hij dat van jou?

‘Oscar lijkt inderdaad wel op mij. Hij is bijvoorbeeld heel erg bezig met taal. Jammer genoeg is hij te vaak bezig met goed willen zijn. Of eerder: goed willen doen. Hij heeft een bepaald soort gevoeligheid die ik herken. Nu ik wat meer aan mezelf werk, heb ik daar bij hem meer oog voor. Net als ik is hij wat introverter. Maar dat is oké. Laat hem maar groeien.’

‘We gaan ook eens kamperen met een hele groep. Vrienden met al wat oudere kinderen hebben de traditie om met hun zesjarigen een weekend te gaan kamperen in de Ardennen. Alleen de vaders en hun kroost zijn welkom. Dit jaar is het aan Oscar en mij. Het is een soort overgangsritueel, een lentefeest. Dan doen we rituelen, over het vuur springen bijvoorbeeld, om zo de sprong naar hun zevende verjaardag uit te beelden.’

‘Ik kijk daar heel erg naar uit, omdat ik vroeger met mijn ouders ook ging kamperen. Campings staan symbool voor mijn jeugd. Nu kan ik dat samen met Oscar herbeleven.’

Ben je een reiziger?

‘Eigenlijk niet. Wat ik wel vaak doe, is steden bezoeken. Ik word heel erg aangetrokken door de beweeglijkheid en de bezigheid van een stad. Omdat ik daar de prikkels vind die ik nodig heb, die mijn hart sneller doen slaan.’

‘Eigenlijk kan ik maar moeilijk op vakantie gaan. Ik kan me moeilijk ontspannen. Altijd heb ik het gevoel dat ik iets moet doen, dat er iets moet gebeuren. Mijn broer heeft een huis op Bali, in Indonesië, en ik zeg al jaren dat ik hem ga bezoeken. Maar ik denk dat ik de innerlijke rust mis om daarheen te gaan. Ik voel me te snel schuldig dat ik niks aan het doen ben. Genieten, dat moet ik nog leren.’ 

‘Mijn tempo in het leven ligt nogal hoog. Als ik nu naar een stad ga, dan pak ik mijn reisgids mee en doe ik zoveel mogelijk. Dit museum, dat museum. Ik denk dat het nochtans ook wel leuk is om je gewoon te verliezen in een stad. Jezelf gewoon een halve dag ergens neer te zetten. Niks moet, alles mag. Dat gaat nog wel komen. Hoop ik! (lacht)’