Leerkracht in hart en ziel: ‘Beter goed in je vel, dan goed in Frans’

Save as favorite

Voor me zit een enthousiaste jongedame. Vertellen doet ze honderduit, de glimlach nooit ver weg. Vandaag is Laura een gelukkige vrouw. Het rugzakje is er nog, maar het weegt steeds minder zwaar. Ze is maar wat blij dat ze haar leerkracht eindelijk op een voetstuk kan plaatsen.

'Mevrouw Vercaemer zag me op een moment dat iedereen wegkeek. Ik zal nooit vergeten hoe ze me erdoor sleurde.'

Leerkracht word je in de eerste plaats om kennis op jongeren over te dragen. Een fulltime job met daarover een laagje bezieling, voor alle extraatjes. Hoe dik dat laagje is, hangt af van leraar tot leraar.

Veronique Vercaemer: 'Bezielde lesgevers kijken verder dan leerstof, ze staan dicht bij hun leerlingen. In die zin dat we voor veel jongeren de belangrijkste zorgfiguren zijn na de ouders. Ik kreeg Laura in het vijfde middelbaar voor het eerst in mijn klas. Voor me zat een gebroken meisje dat heel hard haar best deed om haar verdriet te verbergen.'

Laura: 'Frans is niet meteen het populairste schoolvak, maar met mevrouw Vercaemer had ik meteen een klik. Al mag ik ondertussen Veronique zeggen natuurlijk (lacht).'

'Ik was een buitenbeentje. Mijn ouders scheidden toen ik nog erg klein was. Niet veel later stierf mijn mama. Omdat het niet goed klikte met mijn papa, trok ik in bij mijn grootmoeder. Jarenlang werd ik heen en weer geslingerd tussen mémé en het internaat.'

'Hoewel ik niet altijd even goed met mijn vader kon opschieten, kwam zijn dood heel hard bij me binnen. Opeens was ik alleen op de wereld. Ik snakte heel erg naar een warm gezin, maar tegelijk maakte het me ook ontzettend bang. Zou ik ooit zelf een gezin stichten? Ik wou heel graag kindjes, maar zou het er ook ooit van komen? Zou ik genoeg liefde kunnen geven? '

Veronique: 'Laura viel niet bijzonder op door haar gedrag. Ze had geen slechte punten, ze zette de klas niet op stelten. Eigenlijk vroeg ze geen extra aandacht. Het leven ging voort. Toch was er iets in haar blik waaruit ik kon afleiden dat er van alles speelde.'

Laura: 'Ik kan me het moment waarop je voor het eerst naar me toekwam nog perfect voor de geest halen. We keken met de klas naar de film van Amélie Poulain. Je fluisterde me toe dat ik mijn masker mocht afzetten. Het was het begin van een hele resem babbeltjes op vrijdagnamiddag.’

Dat leraars niet alleen vakspecialisten zijn, maar ook over de nodige pedagogische kwaliteiten beschikken, weet iedereen. Maar hoe trek je tijd uit voor leerlingen als het lessenrooster propvol zit?

Veronique: ‘Ja, voor leerlingen met een moeilijke thuissituatie zijn die online lessen de hel. Babbels of knuffels zitten er uiteraard niet in. Veel jongeren dragen nog de gevolgen van de eerste lockdown. Sowieso zijn er steeds meer gebroken gezinnen en zijn steeds meer jongeren op zoek naar een luisterend oor.'

'Ik ben altijd blij als ik voor een jongere echt het verschil kan maken. Het doet me meer dan een leerling die het werkwoord avoir foutloos kan vervoegen (lacht).'

Veronique: ‘Eigenlijk is onze band ook geëvolueerd. In het begin was ik vooral een klankbord voor je verdriet. Ik herinner me nog hoe vol je hoofd zat. Je had toen een soort boekje waarin je je gedachten kon ordenen en gevoelens kon neerpennen. Korte gedichten die je me geregeld liet lezen.'

'Na verloop van tijd werden onze gesprekken luchtiger, vrolijker zelfs. Ik maakte kennis met je bijzonder goed gevoel voor humor.’

Ook toen ze al geen les meer van haar kreeg, bleef Laura haar lerares geregeld opzoeken.

Veronique: ‘Eerst verraste je me met een collage waarin je mij als superheld had afgebeeld (trots). Maar ook de jaren nadien zou je nog regelmatig de schoolpoort binnenwandelen.’

‘Weet je nog hoe je laaiend enthousiast over je plannen om naar Afrika te reizen kwam vertellen? Of die keer dat je me zo ver kreeg dat ik mijn weekendplannen afblies? Je organiseerde toen samen met andere rouwende jongeren een voorstelling bij de Bleekweide (Gents begeleidingscentrum voor jongeren die met rouw of andere trauma’s te maken kregen, nvdr.). Wauw, ik werd van mijn sokken geblazen.’

Laura: ‘Misschien moet ik ook die ene anekdote vertellen (giechelt)?’

De dames kijken elkaar schalks aan, wisselen een snelle blik en lachen dan hardop. Na wat twijfelen steekt Laura toch van wal: ‘Veronique was er zelfs bij toen ik enkele jaren geleden een tattoo liet zetten voor mijn mama. Maar voor alle duidelijkheid: zij heeft geen tatoeage genomen, hoor (lacht).’

Veronique: ‘Ik ben ontzettend trots op Laura. Ze heeft het toch maar klaargespeeld in haar eentje. Een zoontje, een eigen huis, een job als huishoudhulp. En zelfs nu weet ze me nog geregeld te verrassen, zoals met dit interview.'

'Als ik dan terugdenk aan de donkere Laura die helemaal alleen naar zee reed om uit te waaien. Ik was er in die periode echt niet gerust op. Maar meer dan luisteren kon ik niet en dat maakte mij machteloos. Het liefst van al wou ik al haar zorgen wegnemen. Al bleek het niet nodig, want deze straffe madam sloeg terug (trots).’

Laura: ‘Inmiddels is er veel veranderd in mijn leven, maar heb ik nog steeds geregeld contact met Veronique. Ze volgt mijn leven nog op de voet via sociale media en dat voelt goed. Ik ben ondertussen zelf mama van een tweejarig zoontje. Met de papa liep het jammer genoeg al van bij het begin van de zwangerschap fout, maar ik weet nu wel zeker dat ik voldoende liefde kan geven.’