Siska Schoeters: ‘Als het puberen mij te veel wordt, ben ik weg'

Save as favorite

Doen vrouwen in het gezin nog altijd meer dan mannen? 

Siska Schoeters: ‘Ik zeker wel, maar dat is mijn eigen schuld. Want ik kan niet goed loslaten. Ik heb de drang om taken die ingebakken zitten in vrouwen zelf te doen. Ik heb dat mijn moeder ook altijd zien doen. Alles waarmee je bent opgegroeid, is je standaardbeeld.'

'Ik wil alles perfect in orde hebben, vind dat de keukenhanddoeken moeten gestreken zijn. Voor mijn vriend Tomas hoeft dat allemaal niet.'

'Als alles opgeruimd is, creëert dat voor mij een soort rust. Ik wil niet dat er ’s morgens eerst nog potten en pannen moeten afgewassen worden. Als ik opsta, begin ik graag met een schone lei. Ik hou er niet van om dan nog te moeten zoeken naar brooddozen.’

Zorgt plusmama zijn voor extra stress? 

‘Twee kinderen meer geeft wel meer stress. De zoon en dochter van Tomas beginnen te puberen. Daarmee omgaan is voor hem en hun mama. Ik zit met mijn twee nog in een andere fase. Minnie zit nog in de pampers, Lucien leert net lezen en schrijven. Ik ben nog niet klaar voor pubers.'

'Versta mij niet verkeerd, ik denk dat niemand daar echt op voorbereid is. Maar als het je eigen kinderen zijn, ben je er toch iets meer in gegroeid. Dat wil niet zeggen dat ik niet reageer als de oudsten met hun ogen rollen of aan tafel hangen.'

'Ik maak geen onderscheid tussen mijn twee kinderen en mijn pluskinderen. Maar als het puberen me te veel wordt, draai ik mij om en ben ik weg. Ik wil dat niet allemaal naar mij toe trekken, want ik word daar niet gelukkiger van.'

'Op het werk ben ik zeer goed omringd. Ik heb een geweldige manager die ik altijd kan bellen als ik flip. Ik kan veel uitbesteden. Thuis moet ik vaak heel veel bordjes omhoog houden, spreidstanden maken die ik niet gewoon ben. Daar krijg ik meer stress van. Dan roep ik soms tegen mijn kinderen. Maar ik zeg achteraf altijd: sorry, ik had dat niet mogen doen. Zo leren ze dat hun mama geen superheld is.' 

'Mijn gezin thuis is mijn grootste carrière. Al de rest is spielerei. Ik doe mijn werk wel heel graag. En kinderen worden blij van een gelukkige moeder.’ 

De samenleving stelt hoge verwachtingen. Heeft dat een weerslag op jou en je gezin? 
 
‘Je kiest zelf in hoeverre je daarin meegaat. Neem nu de hobby’s van de kinderen. Mijn zoon Lucien speelt voetbal. Hij traint twee keer per week en speelt een match. Dat zal wel al goed zijn zeker.'

'Heel de woensdagnamiddag rondrijden, alles van jezelf opgeven voor je kinderen, moet dat allemaal? Je geeft al zoveel. Er is te veel en we willen alles. Dat zijn vandaag luxeproblemen.'

'Ik besef hoe langer hoe meer dat minder vaak leuker is. Ook in mijn huis. Ik heb de neiging om spullen weg te doen. Keitof, mensen die een leeg huis hebben.’ 

Bezorgt het uiterlijk je als jonge BV bijkomende kopzorgen? 
 
‘Neen. Vorig jaar kreeg ik de vraag om De Club te presenteren. Ik was toen nog niet lang bevallen van Minnie en had mijn gewicht nog niet terug. Ik kreeg de boodschap dat ik geen kilo hoefde te vermageren. De programmamakers kozen mij omdat ik ben wie ik ben, niet om hoe ik eruit zie. Ik vond dat heel tof.'

'Tomas daarentegen kreeg wel de opmerking dat hij beter iets afviel voor de presentatie van Café Corsari. Hij stond toen ook iets te dik (lachend). Ik ben niet mager, zal dat ook nooit zijn. Ik streef naar de beste vorm van mezelf en tracht die te behouden.’ 

Vraagt gezond leven veel energie? 
 
‘Aandacht voor gezond eten is toch iets wat je vanzelfsprekend doet. Als ik bijvoorbeeld uit gemakzucht te veel wit brood heb gekocht voor Lucien - want dat eet hij liever - dan grijp ik in. Kinderen eten nu eenmaal het liefst wat ongezond is.'

'En ja ik wil hen soms pleasen met een koekje in de brooddoos als ik niet veel thuis ben geweest. Maar ik hou in de gaten dat ze voldoende vitaminen binnen hebben.'

'Minnie lust geen tomaat in blokjes maar wel uit het vuistje. Dan geef ik er haar een als tussendoortje. Ik ga geen zotte dingen doen om hen groenten te leren eten. Ze moeten wel altijd proeven. Pas als ze iets een aantal keer geproefd hebben, kunnen ze het beginnen te lusten.'

'Dus start ik daar mee. Maar ik maak geen ruzie bij de maaltijd. Aan tafel is het gezellig. Dat is bij ons de regel.