‘In therapie kon ik mijn eigen slechte kanten benoemen’
Voormalig omroepster en radiopresentatrice Eva Daeleman ging drie jaar geleden voor het eerst in therapie en heeft zichzelf veel beter leren kennen door die sessies. ‘In het begin heb ik mij daartegen verzet, tot ik een plek vond waar ik al mijn maskers wist af te zetten.’
‘In februari 2015 ging ik alleen op reis. Dat had fantastisch moeten zijn, maar ik ben volledig gecrasht. Na terugkomst raadde een vriendin mij een therapeute aan. Zij gaf mij raad, reikte mij tools aan om zelf mee aan de slag te gaan. Ik vond het allemaal wel interessant, maar geloofde nog niet dat het echt aan mij besteed was.’
Burn-out
‘Zo’n halfjaar later, in september, kreeg ik een burn-out. Ik kon bijna niet meer wandelen, niet meer praten. Het was precies alsof er een draadje in mijn brein was doorgeknipt. De signalen had ik lang genegeerd. Ik was heel emotioneel, snel moe, plots vergeetachtig, mijn lijf wilde niet mee, maar ik wilde niet flauw doen. Ik was op een snelweg aan het rijden en wilde de afslag negeren, gewoon blijven doorrijden. Tot er een heel grote wegbarricade stond en ik wel moest stoppen.’
Mijn lijf wilde niet mee, maar ik wilde niet flauw doen
‘Mijn psychotherapeute zei me dat, maar ik wou het niet horen. Na die crash heeft zij me erbovenop geholpen.’
‘Ik ging ook langs bij een andere zorgverlener, maar dat werkte voor mij niet. Die stelde constant vragen, maar wanneer ik vragen terugstelde, reikte hij niet noodzakelijk antwoorden of opdrachten aan. Voor mij is de dialoog net belangrijk.’
‘Blijf daarom zoeken tot je de klik met je therapeut voelt. Tot je weet: dit zit juist voor mij, hier kan ik op de juiste manier inzichten vergaren. Zelf heb ik mij in het begin heel defensief opgesteld, tot ik een plek vond waarin ik al mijn maskers kon afzetten. Ik kon er in alle openheid mijn slechte kanten benoemen.’
Waarom willen we meteen ons lichaam verdoven, voor we weten wat er effectief scheelt?
Antidepressiva
‘Waar ik ook lang defensief tegenover stond, zijn antidepressiva. Ik ben blij dat ik daar lang mee gewacht heb. Ik vond het wel oké om mij slecht te voelen, ik wou dat niet meteen onderdrukken. Uiteindelijk is ons lichaam onze grootste boodschapper. Wanneer we buikpijn hebben, nemen we automatisch een pilletje. Waarom willen we meteen ons lichaam verdoven, voor we weten wat er effectief scheelt?’
‘Uiteindelijk ging het niet meer en overtuigde mijn huisarts mij om het toch een halfjaar te proberen, in combinatie met therapie. Na die zes maanden heb ik het in samenspraak met haar rustig afgebouwd.’
‘Tijdens de burn-out kon ik nog geen halve kilometer wandelen per dag. Wat ik wel nog deed, was yoga. Dat heeft me goed geholpen. Intussen heb ik mijn job bij de VRT opgezegd, geef ik les in mijn eigen yogastudio en werk ik ook als lifecoach. Ik ben niet meer in therapie, neem geen antidepressiva meer, zit goed in mijn vel nu. Wat de toekomst brengt, zien we wel.’
