Arne (24) stottert al heel zijn leven
Arne Vanpoucke kampt met stotteren. Als kind had hij daar niet veel last van. Maar in het middelbaar, toen hij van school veranderde, kreeg hij het moeilijk.
'Niemand wist dat ik stotterde. Ik zweeg uit schrik om fouten te maken. Tot die keer in een les wiskunde. Ik was zeker van mijn antwoord, stak mijn hand op maar kreeg niets gezegd. Rondom mij werd gegniffeld. Ik kon door de grond zakken van schaamte. Dat was verschrikkelijk, maar tegelijk een keerpunt. Ik ben naar de leerkrachten gestapt om hen in te lichten.’
Mijn naam zeggen, is het moeilijkste
Wegkijken tijdens het stotteren
'Telefoneren blijft lastig. Mijn ouders hebben lang alle afspraken voor mij gemaakt omdat ik beschaamd was. Ik stond dan naast hen te fluisteren wat ze moesten zeggen. Maar ik wilde niet langer afhankelijk zijn en belde zelf. Je naam is het eerste wat gevraagd wordt. En dat is voor mij het moeilijkste. Eten bestellen op restaurant voelt ook nog altijd ongemakkelijk aan. Vroeger heb ik mijn broer vaak verplicht om hetzelfde te eten als ik. Dan kon ik heel kort zijn tegen de ober: hetzelfde.’
‘Stotteren geeft toehoorders een onwennig gevoel. Het gebeurt dat ze wegkijken omdat ze denken dat het dan vlotter zal gaan. Ik vind het belangrijk dat mensen mij laten uitspreken. Als ze het gesprek overnemen, voel ik mij minderwaardig. Ik wil dat mensen naar mij luisteren om wat ik zeg en niet om hoe ik het zeg. Van ons moet je toch geen schrik hebben, proberen anderen mij soms gerust te stellen. Allemaal goed bedoeld, maar dat werkt niet.’
Schaamte en gemiste kansen
‘Ik tenniste thuis met mijn broers en volgde alle wedstrijden op tv. Door het schaamtegevoel ben ik nooit in een tennisclub gegaan. Je krijgt daar een lijst met alle ingeschrevenen en je moet zelf iemand opbellen om samen te gaan spelen. Dat was een enorme drempel. Ik probeer die gemiste kansen nu goed te maken. Ik heb mij ingeschreven voor een groepsreis naar Afrika. Vroeger wilde ik dat mijzelf niet aandoen. Maar dan mis je veel.’
‘Ik heb die schaamte een stuk leren overwinnen door de stottertherapie van vzw Best. Die beperkt zich niet tot spreken alleen. Je moet ook de straat op gaan en voorbijgangers aanspreken. Of je moet iemand opbellen. Die therapie haalt je uit je comfortzone en confronteert je met dagdagelijkse situaties. Ik ga nog altijd naar bijeenkomsten om ervaringen uit te wisselen. Ik heb auditie gedaan voor een tv-programma en ben geselecteerd. Dat zou ik zonder steun nooit gedurfd hebben.’