‘Het bankje was oorspronkelijk groen. Maar dat vond mijn man maar saai. Daarom sprokkelde hij restjes verf bijeen en is het een mooi fleurig exemplaar geworden. Voorbijgangers vinden het wel leuk. Een beetje kleur in de stad.’

Ik ben van Spaanse origine, op een bankje voor de deur zitten is me met de paplepel ingegeven
Rafaela Martinez

Altijd iets te zien

‘Ons bankje stond eerst in de tuin. Maar daar gebruikten we het nauwelijks. We verplaatsten het vrij vlug naar de voorgevel. ’s Avonds hebben we hier een heerlijk avondzonnetje. En er is altijd wel iets te zien: schoolkinderen op weg naar huis, bezoekers van het gemeenschapshuis, toeristen … Veel meer dan het sporadische vogeltje dat in onze tuin voorbijvliegt.’

‘Het werd me eigenlijk met de paplepel ingegeven. Ik ben van Spaanse origine. En in Spanje is het de normaalste zaak van de wereld. Na de siësta, wanneer het wat frisser wordt, trekken de Spanjaarden met hun stoel naar buiten. Gewoon om te kijken of om bij te praten met de buren en passanten.’

‘Meestal zit ik hier op vrijdagavond. Het is mijn ideale opener van het weekend. Na een drukke werkweek op het bankje zitten en tot rust komen. Voor ik het goed en wel besef, krijg ik het gezelschap van buren en drinken we samen een glaasje op het weekend.’

Mijn rustplekje

‘Of ik het aan anderen zou aanraden? Zeker en vast! Het is mijn rustplekje. Even helemaal niets doen en je gedachten de vrije loop laten. En het is de perfecte manier om je buren beter te leren kennen en sociale contacten te leggen. Mijn man staat er soms van versteld hoeveel mensen ik bij naam ken. Allemaal dankzij ons bankje.’

Ben of ken jij ook een enthousiaste bankjeszitter in een van de uithoeken in Vlaanderen? Zin om dat verhaal met Leef te delen? Reageer dan als de bliksem via persdienst@cm.be.

Ontdek ook