Wiebelen op de schommelbank met de Limburgse Renée
Ze zijn steeds zeldzamer. Maar af en toe kun je ze nog in het straatbeeld spotten, vooral op mooie zomerse dagen. De buitenzitters. Even de rush van het dagelijks leven doorbreken en buiten naar de wereld kijken. Ook buitenzitter Renée Vossen (65) uit Opoeteren spot regelmatig voorbijgangers vanop haar schommelbank.
Als kind zag ik hoe buren met hun stoeltje bij mijn ouders kwamen zitten
‘Ik ben al zo lang ik me kan herinneren bankzitter. Als kind zag ik hoe buren met hun stoeltje bij mijn ouders kwamen zitten. Gezellige momenten die verder leven in mijn herinnering. Maar ook tijdens mijn huwelijk werd op straat zitten een vaste gewoonte. Mathieu en ik genoten samen én apart van de gezellige drukte voor de deur. Want als vrouw van een internationaal buschauffeur moest ik het ook best vaak zonder hem stellen.’
‘Zes jaar geleden moest ik plots afscheid van hem nemen. Door zijn dood had ik de neiging me op mijn koertje af te zonderen. Maar neen, dat ging me niet goed af. Na een leven als zaakvoerster van een kinderkledingwinkel heb ik het nodig om onder de mensen te zijn. Een vriend lapte mijn versleten schommelbankje op waardoor ik nu weer elke dag voor mijn deur kan wiebelen (lacht).’
Fotogenieke woning
‘Ik heb nogal een fotogenieke woning waardoor veel voorbijgangers even halt houden voor een foto. Ideaal, zo heb ik steeds een aanknopingspunt voor een gesprekje. Ook Sabine, mijn buurvrouw en eveneens weduwe, drinkt vaak een koffietje of theetje bij me op de bank. Als ik al thuis ben tenminste, want zo’n zittend gat heb ik nu ook weer niet (lacht). Laat ons zeggen dat ik een nogal actieve vrijwilliger ben.’
Hartzeer heb ik als ik iedereen alleen op de terrassen van een appartementsblok zie zitten
‘Eigenlijk is mijn bankje mijn redding gebleken tijdens de coronacrisis. Ik kon mensen blijven ontmoeten zonder de regels te overtreden. Zelfs putje winter zat ik hier onder een paraplu en vanop veilige afstand met kennissen te keuvelen.’
Uitgestorven ras
‘Bankjeszitters zijn stilaan een uitgestorven ras. Doodjammer. Niet alleen jongeren, maar ook veel oudere mensen trekken ’s avonds het liefst de voordeur achter zich dicht. We hebben het met z’n allen steeds drukker, zijn meer op onszelf gericht. Hartzeer heb ik als ik iedereen alleen op de terrassen van een appartementsblok zie zitten. Geloof me, niets is zo verrijkend als je buurt beter leren kennen.’
Ben of ken jij ook een enthousiaste bankjeszitter in een van de uithoeken in Vlaanderen? Zin om dat verhaal met Leef te delen? Reageer dan als de bliksem via persdienst@cm.be.
