De wereld is geen Disneyfilm

‘Ik herinner me nog dat ik een jaar of 7 was. Ik had net een gitaar gekregen van mijn latere goede vriend, Sinterklaas. Op dat gitaartje wilde ik al meteen een eigen liedje maken, een liedje dat ervoor zou zorgen dat er vrede in de wereld zou komen. Ik was daar echt van overtuigd. Die mentaliteit heb ik nog altijd. Elk optreden moet de beste show van mijn leven worden. Zo verval ik niet in routine.’

Bart Peeters ademt schwung. In alles wat hij doet, wil hij het beste van zichzelf geven. ‘Maar echt in alles. Als ik koffie zet, bijvoorbeeld, dan voel ik mij de beste barista van de wereld. Als ik niet passioneel met koffie mag bezig zijn, dan interesseert het me ook niet.’

Waar blijf je je energie halen?

‘Ik heb nog nooit in mijn leven op een podium het gevoel gehad dat ik moe ben of dat er iets tegenzit. Zelfs niet op het grootste podium van een festival. Ook niet na een optreden. Dan voelt het alsof ik net yoga gedaan heb.’

Op avontuur

Welke rol speelt passie in je leven?

‘Alles wat met passie te maken heeft, geeft het leven schwung. Ik herken dat meteen bij andere mensen. Mijn vrouw Anneke houdt bijvoorbeeld van kleren maken. Het enige wat ik daarin herken, is die passie – want je moet mij niet vragen om een jurk te maken, dat zou totaal mislukken.’

‘Ik probeer mijn kinderen dat mee te geven. Vroeger, toen mijn dochters Winnie en Nona nog klein waren, deed ik fietstochtjes zonder dat zij konden fietsen: eentje zat vooraan op mijn fiets, de andere achteraan. En natuurlijk moest elke fietstocht de beste fietstocht ooit worden. We gingen naar bossen waar je onverwachts herten of dassen kunt tegenkomen. Op een van die tochten kwamen we plots in een stortvlaag terecht. Mijn dochters, toen vijf en drie, begonnen  heel hard te huilen. Maar ik kon hen overtuigen: dat is a-von-tuur, zo beklemtoonde ik. Ik kreeg hen zover dat ze stopten met huilen en er zelfs een kick uithaalden.’

‘Ik kan hen dat blijven wijsmaken, ook op latere leeftijd. Het is helemaal niet erg dat je een platte band hebt na een fuif, want dan begint er een a-von-tuur!'

Wie verleent je leven nog diepgang, naast je gezin?

‘Mijn boezemvriend uit Boechout is Jaak Backx. Hij heeft een mentale beperking: Jaak is ouder dan ik, maar hij heeft het geestelijk vermogen van een kind van 4. Telkens ik in ons dorp optreed, springt Jaak op het einde mee op het podium. Als ik met nieuwe muzikanten werk, zijn die altijd heel verrast, maar in Boechout zijn de mensen dat gewend. Ik ben niet de bekendste inwoner van Boechout hoor, bijlange niet: dat is Jaak!’

‘Ik heb al heel mijn leven vrienden met een beperking. Ik ben grootgebracht in een straat met twee open instellingen voor mensen met een mentale beperking. Ik maakte er vrienden, op den duur had ik zelfs een band. Achteraf bleek dat vier van de bandleden het syndroom van Down hadden, maar als kind heb je zoiets niet door. We amuseerden ons gewoon.’

Disney

Zeven jaar geleden ben je met je vrouw en kinderen naar Rwanda geweest, mee met Artsen Zonder Vakantie. 

‘Ook dat heeft met passie te maken. We waren er een bevoorrechte getuige van fantastische artsen, die zo gedreven zijn dat ze gemiddeld twee weken vakantie opofferen om in Rwanda aan mirakelgeneeskunde – met heel weinig middelen – te gaan doen. Dat wilde ik met eigen ogen zien.’

‘Ik vind emotie heel belangrijk in wat ik doe en waarover ik zing. Mijn liedjes moeten een spiegel van de wereld zijn en de wereld is nu eenmaal geen Disneyfilm. Dat heb ik in Rwanda duidelijk gezien. Maar wat je daar ook ziet, zijn mensen die in omstandigheden leven die je niet voor mogelijk houdt, en een enorme overlevingsdrang hebben.’

‘Of je nu prins Laurent bent of je woont in Rwanda, je geluksschaal is dezelfde. Het lijkt een theorietje van vijf frank, maar het is wel zo. Het is totale waanzin om te denken dat ons koningspaar wel gelukkiger zal zijn dan wij. Hetzelfde geldt voor mensen met een beperking: ik heb al vaak gedacht, die mensen zijn zoveel gelukkiger dan ik. Iedereen is gelukkig op zijn eigen manier.’

‘Er zijn een paar uitzonderingen. Je moet uitgaan van een redelijke gezondheid. Als je die niet hebt, kan dat nefast zijn voor de feestvreugde. Dat weet ik ook, en daarom doe ik veel dingen voor Kom Op Tegen Kanker – ik heb vrienden met kanker, ik heb ook vrienden die kanker overwonnen hebben.’

Ben je zelf al geconfronteerd geweest met dat soort tegenslagen?

‘Natuurlijk. Dat is een slag in je gezicht. Op een heel lelijke dag in 2000 is Robert Mosuse, met wie ik samen speelde bij The Radios, overleden aan hersenkanker. Niet dat we het niet zagen aankomen. Robert woonde al een jaar op ons appartementje in Heist – hij ging achteruit en wilde niet dat de mensen dat zagen. Maar het leek ons zo oneerlijk.’

‘Anneke en ik hebben ook tegenslag gekend. Ons derde kind bleek niet levensvatbaar. We kregen dat pas te horen de nacht voor de geboorte. Toen heb ik even de stekker uitgetrokken, weg van het publieke toneel.’

‘We waren gewoon ongelukkig. Geschrokken, vooral. Anneke en ik dachten dat we onoverwinnelijk waren. Ons kan niks overkomen. We hadden niet eens de moeite gedaan om hoogtechnologische echografieën te laten nemen. Heel ijdel van ons. Onze twee eerste kinderen waren de perfectie zelve, dus nummer 3 zou ook zo zijn. Opeens dat verdict: niet levensvatbaar. Dat hakte erin.’

‘Dat is pas weer in orde gekomen met de geboorte van Pablo. Bij hem hebben we wel van dichtbij opgevolgd hoe de zwangerschap verliep. Dokter, hij gaat toch kunnen leven? Gelukkig is dat goed gekomen.’

Wat wil je echt nog in het leven?

‘Een gelukkige oude dag met mijn Anneke. Ik geloof dat dat kan, als we goed blijven praten met elkaar, goed plannen, het soms wat rustiger aan doen. Alleen bakken we van dat laatste voorlopig nog niks. Ik beloof mijn vrouw al tien jaar dat ik ga afbouwen, maar ik merk er zelf nog niks van (lacht).’