Waarom je in Down the Road de echte Dieter Coppens ziet
Het grote publiek kent Dieter Coppens (41) vooral als gepassioneerde reisleider in Down the Road. Ook voor de natuur steekt hij zijn verwondering niet onder stoelen of banken. ‘Misschien vind je een mestkever maar een vies beest? Maar wist je ook dat er geen sterker insect bestaat?’
Je blijft voor velen de jongen met het hoge Chiro-gehalte. Hoe verklaar je dat?
‘Mijn ouders hebben me altijd gestimuleerd om zo lang mogelijk het kind in mij te bewaren. Ze gaven mij de ruimte om te dromen en om zonder oogkleppen naar de wereld te kijken. Er is trouwens weinig dat mij niet interesseert.'
Onlangs werd ik nog laaiend enthousiast toen ik een goudvink zag
'Al hebben de natuur en mensen van diverse pluimage sowieso een streepje voor. Ook met mensen wiens mening haaks op die van mij staat, ga ik graag in gesprek. Dan vraag ik heel oprecht: Hoe komt het dat jij zo denkt?’
‘Als kind was ik al gebeten door de natuur. Eind vorig jaar heb ik mijn opleiding tot natuurgids afgerond. Theorie afgewisseld met excursies, heerlijk! Wanneer ik alleen op stap ben en een diertje spot dat ik niet ken, neem ik er een foto van en ga het later opzoeken. Ik ben heel nieuwsgierig van aard en wil alles weten over wat me interesseert.'
'Het wist-je-datje van de sterke mestkever blijft me dan ook mateloos boeien. Met dit soort kennis moeten we als mens toch aan de slag? Onlangs werd ik laaiend enthousiast toen ik een goudvink in onze tuin spotte. Mijn vrouw voegt er dan nuchter aan toe dat het wel een mooie vogel is, maar dat ze zijn naam niet per se hoeft te weten (lacht).’
Ik pleit voor pure televisie: eerlijke verhalen met een lach en een traan
We kennen jou vooral als programmamaker van Down the Road. Wat wil je de kijker meegeven?
‘Ik maak programma’s omdat ik graag verhalen vertel, ik wil mijn verwondering delen. We zijn met Down the Road gestart omdat we mensen met het syndroom van Down op een positieve manier onder de aandacht wilden brengen.'
'Ik pleit sowieso al veel langer voor pure televisie: eerlijke verhalen met een lach en een traan. Wie mij kent, weet dat ik een enorme knuffelaar ben, ik kan heel snel het mooie in iemand zien. De productie zag zo al snel de perfecte reisleider in mij.’
‘Toen de opnames van het eerste seizoen erop zaten, bekeken we samen met crew en ouders alle afleveringen. Voor mij toch wel een stresserend moment. Ik herinnerde me heel veel grappige anekdotes en vroeg me af of het gepast was om daar hard om te lachen. Toen ik zag dat ook veel mama’s en papa’s vaak niet bijkwamen, wist ik dat het goed zat. Humor, dat is net het sterkste wapen van die gasten.’
‘Na Down the Road ontving ik vanuit alle hoeken dezelfde reactie: dat die mensen dat allemaal kunnen! Die verwondering bracht zelfs een heus maatschappelijk debat op gang. Veel ouders van kinderen met Down en andere beperkingen komen naar me toe en bedanken me omdat ik hun kinderen uit de vergetelheid heb gehaald.'
'Ik merk dat ook de jongeren door de reis aan zelfvertrouwen en zelfstandigheid hebben gewonnen. Hélène bijvoorbeeld, was al van voor Down the Road in een bistro aan de slag. Voorheen bijna uitsluitend aan de afwas, maar sinds het programma voelt Hélène zich sterk genoeg om de bediening voor haar rekening te nemen.’
De gasten met wie ik rondtrek zijn altijd puur en eerlijk, met of zonder camera’s
Zien we op televisie Dieter Coppens zoals hij echt is?
'Als ik de recensies mag geloven, prijzen kijkers vooral mijn geduld en zachte aanpak. Toch moet ik bekennen dat mijn kinderen dat lieve en geduldige kantje van mij wel wat in vraag durven te stellen. Voor hen ben ik blijkbaar veel strenger. Dat is ook normaal denk ik, ik ken hun capaciteiten en merk het onmiddellijk als ze bijvoorbeeld lui zijn.’
‘Nog meer dan in mijn andere programma’s zie je in Down the Road de echte Dieter. De gasten met wie ik rondtrek zijn altijd puur en eerlijk, met of zonder camera’s. Zo is de klankman de microfoon nog aan het opspelden of ze hebben hem al knuffelend vast (lacht). Zij maken dat ik mijn pure zelve ben.'
In je programma's zagen we je al vaak liften. Is de reis voor jou belangrijker dan de bestemming?
‘Ik lift al zo lang ik het mij kan herinneren. In het middelbaar naar mijn lief, later naar mijn kot en nog later dus voor televisie. Als lifter ontmoet je mensen met wie je anders niet in contact komt. Toen ik 18 was en een studiekeuze moest maken, vroeg ik mijn chauffeurs naar hun beroep, hun studies en of ze spijt hadden van die keuze. Nu ik erop terugkijk, waren dat eigenlijk mijn eerste interviews.'
'Ik ben inderdaad iemand die graag onderweg is. Gezelligheid, avontuur en authenticiteit, daar draait het om voor mij.’