Elke Destoop: ‘Tijdens mijn kankertraject praatte ik over mijn onvervulde kinderwens’
Elke Destoop (43) wordt na een moeilijk traject mama van een zoontje. In 2020 krijgt ze een agressieve vorm van borstkanker. Ze wil dolgraag een tweede kind maar haar behandeling tegen de ziekte trekt definitief een streep door een gezinsuitbreiding: ‘Ondertussen waren mijn man en ik al een paar jaar ouder. We beslisten samen dat het oké was.’
In 2020 krijgt Elke Destoop (43) het verdict: ze heeft een agressieve vorm van borstkanker. ‘Ik nam de telefoon van mijn gynaecoloog aan thuis in de gang. Daarna ging ik naar de woonkamer waar mijn man en mijn zoontje zaten, de tranen liepen langs mijn wangen. Ik wist niet wat er gebeurde, mijn wereld stond stil.’
De vrijdag na het telefoontje ondergaat Elke haar eerste operatie al: haar borst wordt weggenomen. Daarna volgen 4 zware chemo’s, 12 lichtere en bestralingen. ‘Je weet niet waar je aan begint. Je weet dat het zwaar wordt, maar het is nog zwaarder dan je je kunt inbeelden’, zegt Elke.
‘Het ergste was dat ik niet de mama kon zijn die ik wou zijn. Ik was te ziek om voor mijn zoontje te zorgen, om met hem te spelen.’ Maar hij is ook een lichtpuntje: ‘Voor hem kwam ik uit mijn bed, ik trok mijn kleren aan en ging met hem wandelen. Zelfs al was het maar een klein stukje.’
8 jaar geduld
Elke en haar man leggen een weg van 8 jaar af bij een fertiliteitskliniek om ouders te worden. ‘We moesten veel geduld hebben om een kindje op de wereld te zetten. Ook zijn eerste levensjaar was geen rozengeur en maneschijn, hij had veel krampen en huilde veel’, herinnert Elke zich. ‘Het was zwaar, maar we waren zo intens gelukkig dat we hem hadden.’
Als alles op z’n pootjes terechtkomt, krijgt Elke het verdict van borstkanker. ‘Ik had de lastige jaren achter de rug, dacht ik. Ik wou vooruitkijken en niet te veel aan die moeilijke periode denken. Eindelijk was ik waar ik moest zijn.’
Je weet niet waar je aan begint. Je weet dat het zwaar wordt, maar het is nog zwaarder dan je je kunt inbeelden
Opgeborgen kinderwens
De tumor in Elke haar borst bleek hormoongevoelig te zijn. Dat wil zeggen dat de tumor groeit door de vrouwelijke hormonen oestrogeen en progesteron. Anti-hormonale therapie is vaak onderdeel van een behandeling tegen deze vorm van kanker. ‘Mijn gynaecoloog vroeg of ik nog een kinderwens had. Mijn man en ik hadden graag nog een tweede kind gehad. Tussen ons eerste kindje en mijn diagnose ondernamen we verschillende IVF-pogingen om voor de tweede keer ouders te worden. Zonder succes. Uiteindelijk was het emotioneel en lichamelijk niet meer haalbaar. We beslisten samen dat het oké was. We hebben maar één kindje, maar zijn zielsgelukkig met hem.’
Plots zo definitief
Toch komt de vraag van haar gynaecoloog hard binnen. Elke werd in een kunstmatige menopauze gebracht, een anti-hormonale therapie. Er wordt een implantaat in haar buik geplaatst om de aanmaak van geslachtshormonen af te remmen. Iedere maand wordt dit staafje vervangen. ‘Je beseft dan pas dat het definitief is. De gynaecoloog vertelde me dat sommige vrouwen na een aantal jaar nog zwanger kunnen worden, dat ze de kunstmatige menopauze weer kunnen afbouwen.’
Bij Elke liggen de kaarten anders. ‘Het was niet meer haalbaar om nog een tweede kindje te krijgen. Ondertussen waren mijn man en ik ook al een paar jaar ouder. We hadden die beslissing al uitgesproken.’
Als Elkes gynaecoloog oppert om haar eierstokken en eileiders te laten verwijderen, is het echt definitief. ‘Met de kunstmatige menopauze had ik zogezegd nog een keuze of ik een tweede kind zou willen, met de operatie was het volledig voorbij. Op de dag van de operatie twijfelde ik of ik de juiste beslissing maakte omdat het definitief is.’
Goede begeleiding
Naar haar kinderwens wordt op tijd gevraagd tijdens een kankerbehandeling, vindt Elke. ‘Ik denk dat er mensen zijn die een stuk jonger dan mij zijn en dezelfde beslissing moeten nemen. Hun kinderwens kan een aantal jaar later toch nog worden ingevuld door verschillende opties.’
Elke krijgt tijdens het hele traject ook steun van een psycholoog. ‘Met de psycholoog sprak ik ook over mijn onvervulde kinderwens. Bij iedere behandeling of ingreep waar het definitiever werd, kwam het verdriet weer naar boven.’
Genieten van gezin
Of ze nu vrede heeft met haar onvervulde kinderwens? ‘Ik heb het er nog altijd moeilijk mee. Ik kom zelf uit een groot gezin, we groeiden op met 7 kinderen. Dat was altijd gezellig, ook nu is het altijd leuk als we met z’n allen samenkomen. Ik wou mijn kind ook de warmte van een groot gezin geven.’
‘Misschien verwacht ik er te veel van. Ik heb het zo gekend, maar voor mijn zoon is het anders. Dus waarom zou het voor hem op deze manier niet oké zijn? Soms zegt hij dat hij graag een broertje of zusje wil.’ Ik antwoord daar eerlijk op: ik wil dat ook graag, broerke! Maar het lukt niet meer voor mama’s buikje. Dat is oké voor hem.’ Elke geniet met volle teugen van haar knus gezin.