'Loop er niet bij als een vod' en andere gouden raad uit het rusthuis
Eind vorig jaar trokken we naar een woonzorgcentrum, op zoek naar wat mensen zoal trots maakt. Monique (83), Sylvain (82) en Lutgarde (83) vertelden toen honderduit over de kleine en grote dingen des levens. Het resultaat: een hartverwarmende podcast. We polsten in deze coronatijden hoe het met hen gaat daarginder en zijn blij te horen dat ze oké zijn. We geven graag nog eens een bloemlezing uit hun gouden raad.
Monique: ‘Verliefdheid kun je niet commanderen’
'Ik heb vroeger veel genaaid, tot de trouwjurk van mijn zus toe. In die tijd trokken de meeste vrouwen naar het altaar in een tailleurke, een soort mantelpakje. Maar wij mochten van ons mama in het wit trouwen. Toen was dat heel duur. Om de kosten te drukken, hebben mijn zus en ik elkaars jurk zelf genaaid.’
'Ik mis mijn man nog elke dag'
‘Ik trouwde met Gilbert. Wij woonden bij elkaar in de buurt en hij kwam bij ons thuis boekjes verkopen. En toen zijn wij verliefd geworden. Hoe? Dat kan ik niet zeggen. Verliefdheid kun je niet commanderen, je moet dat ondervinden.’
‘Het eerste wat hij mij vroeg, was of ik kinderen wilde. Natuurlijk, antwoordde ik. Een huishouden zonder kinderen, dat zag ik niet zitten. Wij hebben drie kinderen gekregen maar ons tweede kindje is gestorven. Dat heeft ons veel verdriet gedaan. Ik vernoem dat kindje altijd, ook al heeft het maar vier uur geleefd.’
‘Wij zijn 41 jaar getrouwd geweest en dan is Gilbert gestorven aan longkanker. Wij hebben een schoon huwelijk gehad en ik mis hem nog elke dag. Dat gaat niet zomaar voorbij. Als dat wel zo was, dan zat het met de liefde toch ook niet goed?’
Sylvain: ‘Verwacht niet te veel’
‘Het meest fier ben ik op mijn carrière in het onderwijs. Ik stond het liefst in het eerste leerjaar. Ik had een speciaal puntensysteem: een tafel met een piste erop vol kleine coureurkes. Voor elk goed punt, mochten de kinderen een coureurke een plaats vooruitduwen. Een sluwe vos ben ik, he (glimlacht ondeugend).’
‘Mijn vrouw was ook onderwijzer, dus we klikten goed. Het enige wat ik jammer vind, is dat ze het is afgestapt zonder te zeggen dat ze wegging … We gingen ’s avonds slapen, alles was normaal en ’s morgens lag ze dood naast mij. Ik heb haar trouwring boven die van mij geschoven. Zo blijft ze bij mij.’
‘Geluk dat is iets dat je zelf maakt. Je kunt wel eens een mindere dag hebben, maar je moet daarvoor niet zitten kniezen. Ik zeg altijd: je moet het leven nemen zoals het komt. Je leeft in de dag waarin je bent, punt amen en uit. Ik heb maar één advies: verwacht niet te veel, dan ben je nooit teleurgesteld.’
Lutgarde: ‘Loop er niet bij als een vod’
'Drie huishoudens heb ik draaiende gehouden. Mijn schoonouders heb ik verzorgd tot ze stierven. Ik heb gepoetst en gekookt voor mijn schoondochter, die op jonge leeftijd overleden is. En ik heb gezorgd voor iemand die verderop in onze straat woonde. Ik kan je zeggen: dan heb je hard gewerkt.’
'Ik ben nog goed bij mijn verstand'
‘Mijn passie? Ik heb altijd gekookt en gebakken voor OKRA. Vol-au-vent, fricandon met kriekskes … of ik bakte vlaaien voor als ze terugkwamen van hun wandelingen. Ik deed dat enorm graag, maar jammer genoeg lukt dat nu niet meer.’
‘Ik ben wel nog heel goed bij mijn verstand. Ik ken nog veel details uit mijn kindertijd. Vier jaar was ik toen de oorlog uitbrak, maar ik herinner me nog alles: de Duitsers die Sint-Niklaas binnenvielen, de vliegende bommen, de schuilkelder van hout op het einde van de straat ...’
‘Als je ouder wordt, moet je je blijven verzorgen, vind ik. Je mag er niet bij lopen als een vod. Je komt er goed voor, dat moeten de mensen zeggen.’
Oproep: stuur hen een boodschap
Wil jij Monique, Sylvain of Lutgarde een hart onder de riem steken? Dat kan via mail naar leef@cm.be of via brief naar wzc Heilig Hart, Tereken 14, 9100 Sint-Niklaas. Vermeld duidelijk in het onderwerp van je mail of op je enveloppe voor wie je bericht is: ‘podcast CM + naam persoon’.
