‘Het geluid van een brommer maakt me boos’

Save as favorite

Hoe merkte je als kind dat je anders was?

‘Ik was wel sociaal, maar op een of andere manier waren er toch altijd problemen met anderen. Toen mijn ouders mij inschreven in een jeugdbeweging, was dat voor mij de horror. De avonturen en onvoorspelbaarheid vond ik helemaal niet leuk. De andere kinderen lachten me uit en verstootten me. Als we een proef moesten doen, merkte ik dat ik de enige was die bang was.'

'Dat was eigenlijk de rode draad in alles wat ik deed. Mijn leeftijdsgenoten schilderden mij af als het kleinzerig meisje, maar eigenlijk was ik overgevoelig. De normale dingen des levens waren allemaal te intens voor mij. Ook mijn ouders voelden dat en lieten mij daarom testen. Daarvoor ben ik hen heel dankbaar.’

Verwerkt je brein prikkels op een andere manier?

‘Ik heb 2,5 jaar in Brussel gewoond en dat was de hel voor mij. Elke dag verloor ik een stukje van mezelf omdat ik prikkels  ervaar met een vergrootglas. Voor een neurotypisch persoon klinkt dat overdreven, maar de geur van vuil en uitwerpselen op straat waren voor mij ondraaglijk. Ook kon ik echt boos worden om het geluid van een brommer. Op zo’n moment dacht ik STOP!’

‘De manier waarop mijn brein prikkels verwerkt, uit zich ook in die zogezegde kleinzerigheid. Vorige week ging ik bijvoorbeeld naar de kapper. Je weet misschien dat je hoofdhuid gevoelig kan reageren als je je haar laat kleuren. Ik ervaar dat dus als stekende pijn waarvan ik duizelig word. Dan moet ik uitleggen dat ik geen klein kind ben, maar pijn bij mij gewoon harder binnenkomt.'

'Verder ben ik een moeilijke eter, omdat smaken en texturen voor mij iets speciaals zijn. Vis krijg ik bijvoorbeeld echt niet binnen.’

Je ergert je aan de reputatie van iemand met autismespectrumstoornis die postzegels verzamelt. Heb jij zo’n fascinatie?

‘Schrijven vind ik heel fijn, mijn job is sowieso mijn passie. Verder vind ik seriemoordenaars ook enorm interessant: wat is hun drijfveer? Hoe komt dat? Waarom zijn die zo? Ik wil het allemaal weten.’

‘In mijn jeugd was ik lang geobsedeerd door de band Blink-182. Dat ging zelfs zo ver dat ik met al mijn spaargeld naar Amerika ben gevlogen om hen te zien optreden. Full dedication.’

‘Als ik een persoon op tv heel interessant vind, beluister ik bijvoorbeeld ook al zijn of haar podcasts en spit ik heel zijn of haar leven uit. Sommigen vinden dat een beetje eng, maar helaas is dat hoe ik in elkaar zit (lacht). Alles of niets. ’

‘Pas op, ik besef dat niets in het leven zwart-wit is, maar toch denk en handel ik vaak in termen van alles of niets. Corona? Dat was allemaal de schuld van de Chinezen. Op de hogeschool was ik telkens gebuisd voor hetzelfde vak, tot ik maar een kans meer had. Ik ben er volledig voor gegaan en toen had ik 18 op 20.’

Ondervind je problemen in sociale interactie met anderen?

‘Heel erg. Ik vind het moeilijk om sociale regels te snappen. Als er bijvoorbeeld een buffet is op een familiefeest, ga ik al een tweede portie bijhalen terwijl de rest nog bezig is aan de eerste. Mensen beschouwen dat als onbeleefd, terwijl ik wel met veel normen en waarden ben opgevoed. Ik noem het onzichtbaar autisme: ik functioneer zo normaal dat wanneer ik toch iets doe dat uit de boot valt, mensen denken dat ik ongemanierd ben.’

‘Er heerst een misverstand dat, door het gebrek aan sociaal inlevingsvermogen, mensen met ASS weinig empathie hebben. Dat heb ik wel degelijk. Ik trek mij heel veel aan, wat tegelijk een probleem en zegen is.'

'Ik ben heel gevoelig en heb een sterke intuïtie. Over corona zei ik al in januari: dit gaat echt iets wereldwijd groots worden. Mensen vonden toen dat ik daarin overdreef, maar ik heb toch gelijk gekregen. Aan de andere kant is het ook wel waar dat ik een hypochonder ben. Als ik nog maar zweet, denk ik al: het is zover, ik heb corona. Het ging zo ver dat ik me vorige week liet testen. Tja.’

‘Soms neem ik ook iets letterlijk. Tijdens een meeting zei de manager: ik moet mijn patatten afgieten. Dan ga ik ervan uit dat hij zijn aardappelen op kantoor kookt, maar blijkbaar betekent dat dat je naar de wc moet.'

'Ook weet ik tijdens een online meeting niet altijd wanneer het mijn beurt is om te spreken of met welke intonatie iets wordt gezegd. Dan geef ik er mijn eigen interpretatie aan, maar dat maakt vergaderingen voor mij vermoeiender dan voor een ander.’

Je carrière liep niet van een leien dakje, hoe is dit gekeerd?

‘Tijdens mijn eerste job als copywriter zei mijn bazin dat ik niet kon schrijven. Het beste wat je kunt doen is een kinderboek schrijven, zei ze tijdens mijn ontslag. Ik ben een paar keer van carrière veranderd en werd op mijn laatste job erg onfair behandeld. Dat kwelde mij, omdat ik een sterk rechtvaardigheidsgevoel heb.’

‘In het jaar van mijn 26e verjaardag, wou ik iets voor mezelf doen. Het leven is te kort. Gedaan met mezelf te verstoppen. Ik besloot om mijn ASS aan te wenden als sterkte en ben zelfstandig in hoofdberoep geworden.’

‘Ik zeg nooit: hé, ik ben Magali met autismespectrumstoornis, maar in een eerste meeting durf ik wel te zeggen dat ze mogen aangeven als ik iets doe of zeg dat niet gepast is. Omdat ik dat zelf niet altijd door heb.’

'Mijn autismespectrumstoornis zorgt ervoor dat ik heel direct ben. What you see, is what you get. Ik heb oog voor detail, kan mij goed inleven in mijn doelpubliek en kan snel kwaliteit opleveren. Ook mijn woordenschat is heel uitgebreid, wat natuurlijk goed van pas komt in mijn job.'

'Ik probeer ook meer bewustzijn rond autismespectrumstoornissen te creëren omdat ik vind dat dat mijn taak is. Je kunt pas begrip verwachten van mensen als je hen daar ook over laat bijleren.’