‘Ik ben gevlucht voor een beter leven voor mijn kinderen’

Het was 2017. Nadat Wajiha trouwde in Afghanistan, kwam ze met haar man naar België. Hij was met zijn familie enkele jaren eerder al gevlucht voor het oorlogsgeweld. Hij wilde ook zijn vrouw een mooie toekomst geven. Zij volgde hem. Familie en vrienden liet ze achter. 

Waarom was Afghanistan geen goede plaats meer om te blijven? 

Wajiha: ‘Ik hou van mijn land, maar blijven was geen optie. We leefden elke dag in onzekerheid, in angst. Ik woonde in Kabul. Naar buiten gaan, betekende dat je misschien niet meer thuiskwam.'

'Je wordt al vermoord enkel omdat iemand je telefoon wilt stelen. Die gruwel, de bommen, de Taliban, het was een leven van continue stress.’ 

‘Bovendien snakte ik ernaar om iets uit te bouwen voor mezelf. In Afghanistan moeten vrouwen thuisblijven en voor de kinderen zorgen. De laatste jaren in Afghanistan heb ik wel wat kunnen werken als kamermeisje in een ziekenhuis.'

'Maar ik was zo graag dokter of verpleegster geworden, of leerkracht. Die kansen kreeg ik niet. Ik wil een beter leven voor mijn kinderen.’ 

Brengt België de toekomst waar je van droomt? 

‘Hier is vooral de rust weergekeerd. De angst is weg. Ik kan naar school gaan. Ik volg les in het Centrum voor Basiseducatie in Sint-Niklaas. Ik leer Nederlands, ik krijg ook rekenen en leer met de computer te werken.'

'Ik hoop daarna een extra opleiding te volgen zodat ik in de verkoop kan werken of in de zorg. Ik werk graag met mensen. Maar eerst moet mijn Nederlands goed zijn. Dat is de sleutel voor mijn toekomst. Toch heb ik wat schrik voor de taal.’ 

‘Ik heb twee kleine kinderen. Een opleiding met een gezin combineren is niet gemakkelijk. Mogelijk werk ik de komende jaren eerst nog als poetshulp, dan zijn de kindjes wat ouder en lukt de combinatie misschien beter.’ 

Wil je terugkeren naar Afghanistan?  

‘Als Afghanistan ooit een veilige en vrouwvriendelijke plaats wordt, wil ik terugkeren. Maar zal dat ooit gebeuren?’  

‘Ik zou zo graag het graf van mijn ouders nog eens bezoeken. Zij zijn vijf jaar geleden gestorven. En ik zou mijn kleine broer nog eens willen terugzien. Mijn andere broers en zussen zijn getrouwd. Zij staan er niet alleen voor, om hen maak ik me minder zorgen.'

'Maar mijn kleine broer … Ik heb altijd schrik dat hij er op een dag niet meer zal zijn. Ik bel hem vaak, dan ben ik weer gerust. Ik check voortdurend Facebook, op zoek naar informatie. Is er ergens een aanslag geweest? Leven mijn familie en vrienden nog? Maar teruggaan, dat is nu niet mogelijk. Het is te onveilig. En ik kan de reis niet betalen.’ 

Wat mis je het meest? 

‘Het gemis van mijn familie is het zwaarst. Gelukkig is de familie van mijn man wel in België. We brengen veel tijd samen door.’ 

‘Het grootste verschil met Afghanistan? In België werken de mensen zo veel. En ze houden zich steeds in. Ze eten kleine porties of nemen een salade (lacht).'

'In mijn thuisland is er veel meer tijd voor feest, genieten we van rijkelijk gevulde tafels, van het samenzijn. Na de ramadan bijvoorbeeld, dat is een hoogtepunt. Eten is zo belangrijk voor ons.’ 

Kijk je positief naar de toekomst? 

‘Ik geloof echt dat het beter wordt. Maar daarom moet ik Nederlands leren. Ik wil zo graag een goede job vinden. Mijn kinderen spreken al beter Nederlands dan Dari, mijn moedertaal.'

'Ik hoop dat zij kunnen studeren aan de universiteit en ingenieur kunnen worden, of dokter. Dat zij een mooi leven kunnen uitbouwen. Dat is voor mij nooit gelukt. Ik hoop dat we die kansen hier krijgen.’