Via je pen de wereld in
Haar allereerste brief stuurde ze op haar twaalfde naar een meisje in het verre Canada. Vandaag schrijft Hilde Vercammen (60) naar tien pennenvrienden. Doorheen de jaren pende ze met een honderdtal mensen wereldwijd, met de vaste kern bouwde ze een vriendschap voor het leven uit.
‘Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de grote wereld’, vertelt Hilde met pretlichtjes in de ogen. ‘We gingen vroeger nooit op reis en dus moest ik een andere manier vinden om in contact te komen met nationaliteiten en culturen.'
Pennenvrienden bleken Hildes redding: zo leerde ze mensen beter kennen en kreeg ze ook nog eens de Engelse taal onder de knie. En reizen kwam er later dan toch nog van, onder andere naar haar pennenvrienden overal ter wereld.
Lief en leed met Lizzie
Het was via een radioshow met Mike Verdrengh op Radio Luxembourg dat Hilde in 1977 hartsvriendin Lizzie (Elisabeth) uit het Verenigd Koninkrijk vond. Onvoorstelbaar veel hebben de twee de voorbije veertig jaar samen meegemaakt.
Van tienermeisjes die elkaars liefjes hielpen keuren tot de jonge oma’s die ze nu zijn. Hilde: ‘Eigenlijk zijn we samen groot geworden. Of ja, eerder oud (lacht). Ik deel al langer lief en leed met Lizzie dan met mijn man.’
Lizzie is voor mij de zus die ik nooit had
‘Lizzie raakte in een echtscheiding verwikkeld, mijn man kreeg lymfeklierkanker. Op die momenten lieten we het briefpapier links liggen en pakten we de telefoon. Onze eerste vraag was altijd: Zal ik naar je toekomen?’ Hilde noemt Lizzie de zus die ze nooit had.
Ook Lizzie koestert warme gevoelens voor haar hartsvriendin Hilde, zo blijkt uit dit brieffragment uit 1995 (vertaald):
We hebben de voorbije jaren samen erg veel plezier gemaakt, maar het leven heeft ons ook niet gespaard. Gelukkig staan we er nog steeds, samen. Het is duidelijk: op ons negentigste zullen we niet meer zijn wie we op ons negentiende waren.
Wat er ook gebeurt, we zullen altijd samen zijn. Je zult voor altijd een zeer speciaal plekje in mijn hart en leven hebben. Iets waar niemand ooit verandering in kan brengen.
Knuffels van Big Al
En dan zijn er ook pennenvrienden die er intussen niet meer zijn, maar nog steeds een diepe indruk nalaten. In gedachten en op papier. Zo’n onvergetelijke persoonlijkheid was Big Al (Alan) uit Californië voor Hilde.
Big Al's kleindochter bezorgde mij een rouwprentje
Ze leerde hem in 1999 kennen via een online boekenclub. Big Al, geboren in 1914, had al heel wat jaren op zijn teller, maar bleef jong van geest.
In 2004 ontmoetten Hilde en Big Al elkaar voor de eerste en enige keer live in Washington. Uiteindelijk stierf Big Al in 2010 op 96-jarige leeftijd. Zijn kleindochter Heather stond erop Hilde een rouwprentje te bezorgen. Dat Big Al een gelukkig leven had en vrede had met ouder worden, weet Hilde zeker.
En ze heeft het zelfs zwart op wit. Uit zijn kerstboodschap aan haar in 2003 (vertaald):
Ook al woon ik nu in een rusthuis, ik blijf mezelf midden de vijftig voelen. Met uitzondering van die momenten dat mijn lichaam me met de neus op de feiten drukt.
Ik leef elke dag alsof er nog duizend dagen in ’t verschiet liggen. Ik blijf gelukkig en vrolijk en ben benieuwd wat voor moois morgen weer zal brengen. Knuffels en liefde, Big Al.
Postzegels versus vriendschap
Tegenwoordig schrijft Hilde meer digitaal omdat ze zo korter op de bal kan spelen. ‘Maar als tijd er niet toe doet, kies ik voor een echte – vaak zelfgemaakte – kaart of brief.'
'Ik vind fysiek schrijven enorm rustgevend. Vervolgens die brief op de post doen en weten dat de enveloppe later ergens in de brievenbus valt. En daarna vol spanning op antwoord wachten. Heerlijk.’
Toegegeven, schrijven met pennenvrienden is niet voor iedereen weggelegd. ‘Maar als je ervoor openstaat, verruimt het je wereld. Als ik al die postzegels zou optellen, heeft me dat een bom geld gekost (glimlacht). Maar de vriendschappen die ik ervoor terugkreeg, zijn elke cent waard’, besluit Hilde.
