Juki (23): 'Die kortsluiting was nodig voor mijn diagnose'

Save as favorite

Juki: ‘Ik heb een mentale beperking en een autismespectrumstoornis. Al hou ik niet van het woord beperking. Ik ben verre van beperkt. Net zoals iedereen heb ik ook heel wat talenten. Zo bleek uit een test dat ik een positivo en een woordkunstenaar ben.’ 

‘Op het eerste zicht hebben mensen niet door dat er iets met me scheelt. Ik kom erg vlot over, ben een echte babbelaar.’ 

‘Het eerste leerjaar ben ik op een gewone school gestart. Ik kreeg les van een moedige meester die me koste wat het kost wou leren lezen. Met veel moeite is dat ook gelukt. Vanaf het tweede leerjaar gingen mijn prestaties bergaf. Door mijn leerachterstand ben ik toen in het buitengewoon onderwijs terechtgekomen.’ 

‘Op mijn zeventiende werd ik door een paar meisjes uit mijn klas opgestookt om van huis weg te lopen. Beïnvloedbaar als ik was, heb ik dat ook gedaan. Het moet een kortsluiting in mijn hersenen geweest zijn. Ik ben drie dagen weggebleven en heb mijn mama en broer, die middenin zijn examens aan de unief zat, veel verdriet aangedaan.’ 

‘Pas toen werd de ernst van mijn beperking echt duidelijk. De diagnose was belangrijk, maar de weg naar aangepaste begeleiding zou nog lang blijken.’ 

‘Vrienden maken blijft lastig. Ik trek het liefst op met mensen die iets jonger zijn. Het maakt niet zozeer uit waar ik ga, zolang ik maar omringd ben door mensen met wie ik een klik heb. Zodat ik weet dat ik in geval van stress op hen kan terugvallen.’ 

‘Momenteel volg ik Brake-Out, een leerprogramma van drie jaar voor jongeren met een verstandelijke beperking. Er is maar een nadeel, het is niet goedkoop. Doordat mijn papa al in 2002 is gestorven, staat mama er alleen voor.’ 

‘Even ben ik moeten stoppen omdat het haast onbetaalbaar werd. Sinds ik een beperkt budget van het VAPH (Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap, nvdr.) ontvang, ben ik opnieuw van de partij. Ik ben er gelukkig onder mijn vrienden. Doordat we allemaal onze moeilijkheden hebben, begrijpen we elkaar beter.’ 

‘Ook bij Akabe, de scoutswerking voor kinderen en jongeren met een beperking, zien ze wekelijks een gelukkige Juki. In die prikkelarme omgeving kom ik tot rust.’ 

‘Ja. Onlangs heb ik voor het eerst met een professionele danser mogen repeteren én optreden. Door corona jammer genoeg niet voor een live publiek, maar we waren wel op Podium 19 (de tijdelijke cultuurzender van de VRT, nvdr.) te zien.’ 

‘Vroeger kon ik gemakkelijk een ganse namiddag voor me uit zitten te staren. Dankzij Brake-Out en Platform-K, waar ik dans, heb ik een nuttige dagbesteding. Met ons dansgezelschap staan er in juni ook optredens in een productie van het NT Gent gepland. Spannend.’  

‘Sinds kort doe ik ook vrijwilligerswerk. Bij Natuurpunt bijvoorbeeld, waar ik wekelijks afval en takken help opruimen, maar ook leer snoeien. Bij Natuurpunt ziet elke dag er anders uit. Voor mij niet altijd gemakkelijk, want door mijn autisme weet ik graag op voorhand wat we gaan doen. Gelukkig trekken we er wel altijd met hetzelfde groepje van vier op uit.’ 

‘Toen ik voor school stage moest lopen noemden ze me vaak stuurs in de omgang met kleine kinderen of ouderen. Nu ik beter in mijn vel zit, ga ik vrijwillig met oudjes wandelen of help ik kinderen tijdens pakweg graffitiworkshops die ik volg.’ 

'Een tijdje was ik als vrijwilliger actief op een boerderij. Daar mocht ik zorg dragen voor de koeien, geiten en schapen. Hopelijk kan dit opnieuw wanneer corona voorbij is.’

‘Ja, maar dat komt vooral door corona denk ik. Veel plannen vallen in het water en ook dansen of workshops volgen kan slechts in kleine groepjes. Ik mis mijn vrienden. Tijdens de eerste lockdown zagen we elkaar dikwijls via de computer, maar in de paaspauze heb ik niemand gehoord. Dat vind ik jammer. Mama zegt dat ik zelf ook maar eens de eerste stap moet zetten.’ 

‘Binnenkort loopt mijn driejarig begeleidingstraject bij Brake-Out af. Vooral mijn mama maakt zich ernstige zorgen. Wat gaat er met me gebeuren? Ben ik dan terug bij af? Sowieso is mama samen met andere ouders en de organisatie aan het bekijken of het traject een vervolg kan kennen. Het zou zonde zijn moest het hier stoppen.’ 

‘Ik wil vooral doen wat ik graag doe. Dansen, met muziek bezig zijn, gedichten schrijven, oorringen maken, tussendoor wat vrijwilligerswerk uitoefenen. Ik vind het leuk om een drukke agenda te hebben en alles zelf te kunnen plannen. Liefst zonder al te veel prikkels en in de buurt van mensen die ik vertrouw.’