Kelly (32) heeft een stoma
Toen Kelly Eerdekens zestien was, is de ziekte van Crohn bij haar vastgesteld. Daardoor kreeg ze ernstige problemen met haar gezondheid. Uiteindelijk koos ze voor een definitieve stoma.
'Ik kwam niet veel buiten. Ik moest tot twintig keer per dag naar het toilet. Ik werd geopereerd, maar kort daarna kreeg ik weer last.'
'Amper 24 jaar was ik toen er gesproken werd over een stoma. Dat maakte mij heel boos. Ik was in de fleur van mijn leven, wilde nog in bikini op het strand paraderen. Dat leek mij allemaal niet meer mogelijk. Ik heb alles gedaan om mij ertegen te verzetten. Maar zo kon het niet verder.’
Een onomkeerbare keuze
‘Eerst kreeg ik een tijdelijke stoma. In het begin durfde ik er niet naar te kijken. In het ziekenhuis schaamde ik mij zelfs voor de verpleegkundigen. Een zakje met ontlasting op mijn buik, dat vond ik vreselijk gênant.'
'Lichamelijk voelde ik mij wel verbeteren. Ik kon weer naar de winkel gaan, een feestje meemaken. Ik begon na te denken over hoe het zou zijn als de tijdelijke stoma werd weggehaald.'
'Mijn darmen waren niet genezen. Zou ik kiezen voor een definitieve stoma? Ik heb daar met mijn partner en omgeving over kunnen spreken. Ik moest doen waar ik mij het beste bij voelde. Het werd een definitieve stoma, een onomkeerbare keuze dus.’
Rond een stoma hangt een groot taboe. Maar ik spreek over alles.
‘Het was en is soms nog confronterend. Zeker in het begin weet je niet wat je kan overkomen. Toen ik nog les gaf en met leerlingen op uitstap was, voelde ik ineens iets branden op mijn huid. In het toilet merkte ik dat mijn stoma lekte. Mijn kleren zaten onder de stoelgang. Ik ben beginnen te huilen, was helemaal overstuur. Ik ben mij thuis gaan omkleden en ben teruggekeerd.'
'Die schaamte is niet te beschrijven. Nu nog kan mijn stoma lekken. Niet meer overdag want dat voel ik aankomen maar het gebeurt soms ’s nachts. Besmeurde lakens geven nog altijd schroom tegenover mijn partner.’
Taboe doorbreken
‘Eerst droeg ik wijde en losse kledij om mijn stoma te verbergen, maar ik voelde mij daar niet goed in. Daarom ben ik beginnen te experimenteren met zwangerschapsbanden. Ik paste de banden aan zodat de stoma vast op de huid zit en met strakke kleding niet zichtbaar is.'
'Nadien heb ik zelf banden ontworpen. Met zo’n band aan voel ik mij bijvoorbeeld beter bij het vrijen. Dan heb ik liever niet dat het zakje hangt te bengelen. Rond een stoma hangt nog een groot taboe. Ik geef nu lezingen om dat te doorbreken. Ik ben heel open. Ik spreek over alles.’