Serge (51) was slachtoffer van partnergeweld
Serge Voermantrouw is zes jaar samen geweest met de vrouw die hem sloeg. Vluchten leek hem altijd riskanter dan blijven, ze zou hem komen zoeken. Tot het levensgevaarlijk werd om te blijven.
'Bij haar blijven leek me veiliger. Bovendien wilde ik de kinderen beschermen. Pas toen ze me begon te wurgen, wist ik: nog langer blijven is levensgevaarlijk. Dat is het moment dat ik de kinderen in de auto heb gegooid en vertrokken ben.'
Klassieke excuses
'Al die tijd heb ik me een sul gevoeld, mijn eigenwaarde was helemaal weg. Ik durfde er ook niet mee naar buiten te komen. De schaamte leert je liegen. Klassieke excuses zoals ik ben tegen de deur gelopen, de hond heeft me gekrabd ... Ik gebruikte ze allemaal. Ik werd ook een goede toneelspeler. Mijn vrouw legde me op hoe ik me moest gedragen in gezelschap. Het ideale koppel.’
Slagen en verwondingen
‘De eerste keer dat er geweld is, denk je nog: het is een uitschuiver. Na zes maanden weet je dat er iets serieus mis is. Ik heb wel pogingen gedaan om de zware verwondingen aan te geven bij de politie. De eerste keer ben ik tot op de parking geraakt. De gêne overmande me. De tweede keer tot aan de balie, waar heel de wachtzaal meeluisterde. Die neerbuigende blikken van mannen in de wachtzaal, precies waar ik al die tijd voor had gevreesd. Je ziet ze denken: gij duts, klop toch terug. Twee vrouwen knoopten wel een gesprek met me aan. Ik had kunnen huilen toen ik dat eerste beetje troost kreeg.
Toen ik van de wachtzaal naar de verhoorkamer mocht, bleek dat ik een medisch attest van slagen en verwondingen moest hebben. Nog naar de spoed of huisarts gaan, kon ik niet meer opbrengen. Maar de derde keer had ik dat attest wel op zak. Zoveel drempels die je over moet … te veel.’
De schaamte leert je liegen, ik werd een goede toneelspeler.
'Het moment waarop ik ben gevlucht naar mijn ouders, heb ik alle schaamte van me afgegooid. Dat voelde zo bevrijdend. Ik weet nu: het heeft geen nut om te wachten tot iemand je komt helpen. Je moet zelf de stap zetten. Door te praten met anderen.’
Niet meer gebukt
‘Vroeger liep ik – als ik niet aan het toneelspelen was – gebukt door het leven, letterlijk. Nu loop ik weer rechter. Vandaag vind ik het niet meer moeilijk om erover te spreken. Ik heb het kunnen plaatsen. Ik haat mijn ex-vrouw ook niet, ik haat de situatie. Ze had geen slecht karakter, ze was ziek. Achteraf is gebleken dat ze borderline had, ze heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd.’
‘Ik heb mezelf de vraag gesteld: welke raad zou ik iemand die dit heeft meegemaakt nu geven? Naar een psycholoog gaan, was mijn antwoord. Ik heb mijn eigen raad opgevolgd. Vroeger geneerden mensen zich misschien nog om naar een psycholoog te gaan, die tijd is voorbij.’