Zeger voltooide loodzware proeven zoals de Bergham Run; een loopproef waarbij je met een rugzak van 20 kilogram 8 kilometer moet lopen in 50 minuten. ‘Dat was heftig maar voor mij is dat lang niet zo zwaar als  leren omgaan met mijn spreekangst’, vertelt Zeger.

Compenseren door te presteren

Als kind voelde Zeger zich niet altijd evenwaardig. ‘Ik probeerde te verbergen dat ik stotterde, want ik was bang voor het oordeel van de anderen. Door hard te sporten, probeerde ik dat te compenseren. Op het sportveld word je  vooral beoordeeld op je fysieke prestaties’, geeft Zeger aan.

Sport was voor Zeger een uitlaatklep. ‘Als ik een slechte dag had na een presentatie die niet goed verliep, trok ik mijn loopschoenen aan om me af te reageren.’

Liever 15 kilometer lopen dan telefoneren

Telefoneren is nog altijd moeilijk voor Zeger. ‘Vraag mij liever om 15 kilometer te lopen dan naar de tandarts te bellen. Als ik moet telefoneren, beginnen mijn handen te zweten en gaat mijn hart sneller  slaan’, vertelt hij.

Zeger volgde 2 jaar stottertherapie bij de logopedist. ‘De oefeningen thuis vormden geen probleem.  De grote uitdaging blijft om te doen waar je schrik van hebt: het gesprek met onbekenden aangaan. Daarom spreek ik nu elke keer als ik ga lopen in het park vijf mensen aan voor een korte babbel. Op die manier kan ik oefenen. Niet gemakkelijk maar het zijn vaak prachtige gesprekken’, vertelt hij trots.

Rolmodel voor stotteraars

Zeger kon intussen accepteren dat hij stottert en is daar heel open over. Zo werd hij ook een rolmodel voor kinderen en jongeren die stotteren. Zijn grote droom blijft om niet meer te stotteren. ‘Ik probeer het voortdurend te overwinnen en zal de spreekuitdagingen blijven aangaan’, besluit hij vastberaden.