Tot ziens toga, hallo habijt
Wat God voor haar in petto had, begon pas op latere leeftijd te dagen. Maar dat Christine anders was, bleek al bij de geboorte. Als zuster bij de Trappistinnen in Bocholt geeft ze momenteel invulling aan haar tweede leven.
'Ik ben geboren met een misvormde hand. Hoewel het mij soms beperkt in mijn vrijheid, helpt het me ook in de omgang met anderen. Voor sommigen is het een aanknopingspunt, waardoor ze me sneller toevertrouwen waar ze zelf mee worstelen. Dat luisterend oor zat altijd al in mij. Ik wou maatschappelijk werker worden of journalist. Na lang wikken en wegen koos ik voor rechten.'
Mama en ik hadden dezelfde vooroordelen
'Uiteindelijk werd ik een gepassioneerd advocaat met een drukke agenda en veel vrienden. Toch vroeg ik me af of ik wel voor dat leven voorbestemd was. Mijn ouders kwamen al lang niet meer in de kerk, maar ik trok er nog elke zondag naartoe. Had ik een religieuze roeping? '
‘Het kloosterleven kende ik enkel van films. Ik had geen al te fraai beeld van zuster-oversten. Dat mijn mama met dezelfde vooroordelen zat, merkte ik toen ik haar vertelde dat ik wou intreden. Ze was bang dat ik nooit gelukkig zou worden, zo ver weg en vrijwillig opgesloten.'
Velen zien vrijheid als doen wat je wil en wanneer je maar wil. Ik zie vrijheid als de gevolgen van je keuze accepteren. Het klopt dat ik ’s morgens moet opstaan om te bidden, maar opstaan moet toch elke werkende mens? En wat met ouders? Kunnen zij bij de zorg voor hun kinderen af en toe een snipperdag nemen?'
Ook met mijn mama kwam het overigens helemaal goed. Op de dag van de officiële benoeming, zes jaar na mijn intrede, was ze erbij. Op fluistertoon liet ze me weten dat ik straalde (fier).'
