Turelure - De aantrekkingskracht van ramen
Je raam geeft je een blik op de wereld. Hoe vaak kijk jij bewust naar het tafereel dat zich voor je neus afspeelt? In de rubriek ‘Turelure’ dagen we mensen uit om even op adem te komen en gewoon uit hun raam te turen.
‘Dehouck, ga je nog studeren of blijf je naar buiten staren?’
Er klonk ergernis in de stem van de studieleraar. Terwijl het bloed naar mijn tienerwangen steeg, voelde ik alle blikken op me branden. Ik wás aan het studeren, wilde ik zeggen, maar mijn enige reactie was een schaapachtig knikje. Ik sloeg mijn ogen neer en bleef eventjes wezenloos naar de cursus staren.
Ramen hebben een grote aantrekkingskracht op mij, besefte ik toen. Onwillekeurig glijdt mijn blik naar de buitenwereld als mijn hersens aan het werk gaan. Franse naamvallen studeren, een tekst construeren, een zin overpeinzen of nadenken over om het even wat, het gebeurt met een blik op een dakgoot, een wiegende tak, of gewoon op oneindig.
Tijdens vergaderingen kies ik instinctief een plaats met uitzicht. Het kantoorgebouw aan de overkant is een spiegel. Wolken drijven erin voorbij, dan weer een vogel. Een vliegtuigje zet de daling in naar Deurne. Vliegtuigen en flatgebouwen, het blijft een griezelige combinatie.
Onderweg naar en terug van de vergadering, anderhalf uur in de trein, glijdt een landschap van wegbermen en achtertuinen langs. Net te snel om te focussen op details, maar traag genoeg om de grootste gemene delers te herkennen: trampolines, tuinhuizen, vlakke gazons.
Hoe dichter we bij een station komen, hoe kleiner de tuinen, tot het koertjes worden of balkons met plastic stoelen. Af en toe zie ik in een raam een flits van een ontbijt of een vieruurtje. Nooit mensen in de tuin, alsof de bewoners zich verstoppen als de trein passeert.
In een tunnel is er alleen de weerspiegeling van het meisje dat voor me zit, haar volledige aandacht gericht op haar smartphone. Op het hoesje staat in de dikke letters van sigarettenpakjes: SORRY IF I LOOKED INTERESTED, I'M NOT. Even een kwade blik om zich heen of er iemand naar haar kijkt.
Gelukkig zijn we de tunnel uit. Vlug weer naar buiten staren.
Geïnspireerd om ook eens naar buiten te turen? Om wat je uit je raam ziet en daarbij denkt met anderen te delen? Kruip in je pen en stuur het resultaat naar leef@cm.be. Wie weet maakt onze illustrator binnenkort van jouw 'Turelure' een illustratie.
