Turelure - Een sprookje voor de pijn
Je raam geeft je een blik op de wereld. Hoe vaak kijk jij bewust naar het tafereel dat zich voor je neus afspeelt? In de rubriek ‘Turelure’ dagen we mensen uit om even op adem te komen en gewoon uit hun raam te turen. Lezer Herman uit Leuven is een van hen.
Reuzeninsect op hoge poten
Rugpijn kluistert me aan mijn bed. De spieren net boven mijn bekken zijn in een onaangekondigde staking gegaan. In stil, maar pijnlijk protest tegen overgewicht en met een geluidloze schreeuw voor meer beweging. Ze hebben me pijnlijk tot de orde geroepen en de dagelijkse wedren letterlijk stilgelegd.
Eén hoog in de slaapkamer biedt een groot raam me gelukkig zicht op de tuin achter ons huis, en op de aangrenzende tuinen van de huizen in de zijstraat.
Een van de buren heeft voor hun lagereschoolkinderen een trampoline in de tuin geplaatst. Het betreft geen ingegraven springvel, maar een indrukwekkend reuzeninsect op hoge poten, gevangen in een hoge draad die de gasten tegen een val beschermt.
Van Pippi tot Sneeuwwitje
Blijkbaar is de dochter jarig. Getooid met een kroon en slingers buitelt en springt ze op en neer. De kroon drukt haar twee gouden vlechten naar beneden, ze bengelen langs haar oren en tarten op het ritme van haar benen de zwaartekracht. Hopelijk neemt Astrid Lindgren het me vanop haar wolk in sprookjesland niet kwalijk, maar ik noem haar Pippi Langkous.
Haar jongere broer waagt zich nu ook op de trampoline. Hij bezit nog niet dezelfde vaardigheden om Nina Derwael uit te dagen en kijkt bewonderend naar zijn zus. Hij is nog geen Peter Pan, maar zijn enthousiasme en geldingsdrang maken veel goed.
Pippi en Peter krijgen bezoek. Drie kelen gillen ‘gelukkige verjaardag’ en de vriendinnetjes rennen met cadeautjes naar de twee springveren.
Nu moet ik consequent zijn. Het meisje met de lange vlecht wordt Rapunzel, geflankeerd door Roodkapje – u raadt zelf de kleur van haar jas die als een cape achter haar zweeft als ze over het gras holt – en de zwartharige met blauw en witte jas moet wel Sneeuwwitje zijn.
Roes naar dromenland
Het springen en tuimelen worden even gestaakt, de mama des huizes – duidelijk een goede fee – brengt ijsjes en drankjes. Na deze versnapering haalt Peter Pan zijn fiets uit het tuinhuis en draait rondjes, de vier jongedames bouwen een sprookjeskasteel aan de schommel en de glijbaan.
Ruim een uur later word ik wakker, blijkbaar heeft de pijnmedicatie me in een roes naar dromenland gebracht. De tuin is verlaten. Geen jarige Pippi Langkous meer, geen fietsende Peter Pan. Ik zie dat de lichten in de woning branden, in mijn fantasie genieten ze samen met Rapunzel, Roodkapje en Sneeuwwitje van pannenkoeken, wafels of een peperkoeken huisje.
Mijn vrouw – niet gediplomeerde, maar heel empathische thuisverpleegster – komt de kamer binnen en vraagt waarom ik glimlach … soms is met rugpijn op je bed liggen even een sprookje.
Geïnspireerd om ook eens naar buiten te turen? Om wat je uit je raam ziet en daarbij denkt met anderen te delen? Kruip in je pen en stuur het resultaat naar leef@cm.be. Wie weet maakt onze illustrator binnenkort van jouw 'Turelure' een illustratie.
