Turelure - Is gedichten de tegenwoordige tijd van gedachten?
Je raam geeft je een blik op de wereld. Hoe vaak kijk jij bewust naar het tafereel dat zich voor je neus afspeelt? In de rubriek ‘Turelure’ dagen we mensen uit om even op adem te komen en gewoon uit hun raam te turen.
Ik kijk door het raam en zie … meer dan gisteren. Niet alleen omdat ik mij focus op het raam in plaats van op mijn werk, maar ook omdat een van mijn huisgenoten gisteren het raam van haar vuil jasje heeft ontdaan. Ons co-raam eigenlijk. Alles in ons co-huis is hier co. Behalve wat we zien en hoe we dat zien.
We zijn content dat we ons niet meer moeten schamen voor de 43 lagen stof die nog dateerden van het pre-coronatijdperk. Maar ons uitstelgedrag viel compleet te verantwoorden. Een lange tijd geleden liet een geheime aanbidder een boodschap achter op het raam. Poëtisch omschreven hoe ik voor de woordsmid net als de volle maan was. Ondertekend #SZ. Ik scrolde door het kennissenbestand in mijn hoofd maar had die tijd beter benut door meteen mijn brievenbus te openen: ‘Uw raam werd geselecteerd om deel uit te maken van een glazen poëziebundel, verspreid over verschillende Gentse wijken.’
Het gevolg? Op het eerste gezicht veel binnenglurende curieuzeneuzen die naar me keken als een thuiswerkende aap in mijn co-kooi. Maar niets was wat het leek. Het doel van de artistieke initiatiefnemers schoot niet voorbij: mensen namen plots hun tijd om te genieten en stil te staan bij de schrijfsels op de ramen. En dat is wat ik nu ook doe, tijd nemen om stil te staan bij wat zich voor mijn ogen afspeelt: haast.
Ouders met bakfietsen die hun peuters als pakketjes afleveren aan de schoolpoort en terug inladen. Studenten die van hun kot of de Overpoort naar het Universitair Ziekenhuis fietsen en terug. Mijn gedachten die ongewild afdwalen naar mijn to-do-lijst en terug. Haast onvoorstelbaar hoe we in de rush van het leven mooie details missen omdat ons hoofd op planeet Vooruitkijken zit. Maar er is tijd. Er is nu.
Focus. Ik neem verder een voorbeeld aan onze hond Bugsy, die ons vaak urenlang de rug toekeert om de buitenwereld aan te staren. Hopelijk zijn kop brekend over de vraag waar de term hondenleven is ontstaan. Met vier liefdevolle baasjes kan het leven toch zo slecht nog niet zijn? Behalve als die baasjes ook met je gaan wandelen als het regent. En dat is wat het doet. Regenen. Daar gaat ons proper gewassen raam. En mijn aandacht.
Geïnspireerd om ook eens naar buiten te turen? Om wat je uit je raam ziet en daarbij denkt met anderen te delen? Kruip in je pen en stuur het resultaat naar leef@cm.be. Wie weet maakt onze illustrator binnenkort van jouw 'Turelure' een illustratie.