Turelure - wanneer het groen zich uit de bomen haast
Je raam geeft je een blik op de wereld. Hoe vaak kijk jij bewust naar het tafereel dat zich voor je neus afspeelt? In de rubriek ‘Turelure’ dagen we mensen uit om even op adem te komen en gewoon uit hun raam te turen.
Net als het blad dat voor mijn ogen van de boom naar beneden dwarrelt, neem ik met een zucht afscheid van de zomer. Voorlopig zijn het slechts uitzonderingen, de bladeren wier tenen krullend het fietspad versperren. Weldra vormen ze samen een warm tapijtje. Eentje dat knapperend en knetterend onder de schoenen van een zeldzame voorbijganger verdwijnt.
Met de laatste groene stippen die zich de bomen uit haasten, trekken ook rokjes, topjes en shorts zich stilaan in hun donkere kleerkasten terug. Waar bomen alles uitgooien, krijgen wij mensen de kleren amper bijgedragen. Mutsen, sjaals, rolkraagtruien, alles krijgt een plekje op en rond onze koude lichamen. Alhoewel, koud?
Herinner jij nog de laatste keer dat de stenen uit de grond vroren? Dat waterlopen in levensgrote ijsblokken veranderden? Dat niet politici en virologen maar dikke pakken sneeuw je verhinderden om buiten te komen? Dat zelfs de chauffage of kachel sputterde bij zoveel winterprik? Ik als late eightiesbaby alvast niet.
Voorlopig is het nog koffiedik kijken, maar misschien tuimelen na de bladeren straks nog eens ouderwetse, dikke sneeuwvlokken naar beneden? En krijgt het inderhaast bijeengeharkte tapijt in mijn tuin witte accenten? Om daarna als de bliksem weer in haar bruine rol te vervallen? Je kent het vast, de smurrie die op sneeuwpret volgt? Maar misschien - zo bedenk ik me net - kan ik beter stoppen met vragen stellen en genieten van het seizoensgebonden schilderijtje dat zich elke dag door mijn venster aanbiedt?
Geïnspireerd om ook eens naar buiten te turen? Om wat je uit je raam ziet en daarbij denkt met anderen te delen? Kruip in je pen en stuur het resultaat naar leef@cm.be. Wie weet maakt onze illustrator binnenkort van jouw 'Turelure' een illustratie.
