Turelure - Op reis in V-formatie
Je raam geeft je een blik op de wereld. Hoe vaak kijk jij bewust naar het tafereel dat zich voor je neus afspeelt? In de rubriek ‘Turelure’ dagen we mensen uit om even op adem te komen en gewoon uit hun raam te turen. Lezer Herman uit Leuven is een van hen.
Corona, een thuisbureau ingericht op de eerste verdieping van onze woning, met zicht op de ring die zich rond Leuven plooit.
De mails lopen binnen, de te behandelen dossiers stapelen zich op, fietsen en auto’s zoeken zich een weg en verdrijven de relatieve stilte die er zo-even nog was.
Omdat de kou die door het open raam naar binnen glipt het stilaan wint van de gloed van de radiator, sta ik recht om het raam te sluiten en lawaai en koude terug te dringen.
En plots, uit het niets, daar zijn ze. Ik hoor ze gakken voor ik ze zie, daar glijdt majestueus en gedecideerd een groep van een vijftiental ganzen laag over de gebouwen. Intuïtief tref ik mijn hoofd in, alsof ze tegen onze bovenste verdieping zouden botsen, doch deze meesters in navigatie en lange afstandsvluchten scheren gracieus over de huizenrij.
Een spurtje naar de andere kant van het huis gunt me nog een blik in de zich snel verwijderende open staart van hun V-formatie. Net als ik me wil omdraaien komt er een achterligger luid gakkend aangevlogen. Heeft deze te laat de wekker gezet of te lang verpoosd tijdens een rustpauze? Ik moedig haar/hem aan, in de hoop dat het dier snel achteraan bij het peloton kan aansluiten.
Vanuit het poolgebied en Noord-Rusland zijn ze op weg naar de lage landen, in een perfecte choreografie van positiewisselingen waar de betere wielerploeg met bewondering hun strategie voor een ploegentijdrit kan op afstemmen. Zou Nils Holgersson meereizen in de nek van een van de dieren?
Oh ja, mails, dossiers … het raam in mijn bureau staat nog open, de werkkamer en de koffie zijn inmiddels koud, het geraas van het verkeer brengt me terug naar de dagtaak en het vele werk dat wacht. Maar ik vang de werkdag aan met een brede glimlach, dankbaar voor het aanschouwen van deze weerkerende en blijvend ontroerend mooie migratie, uitkijkend naar de volgende groep. Ik hoop dat we pal onder een van hun favoriete vliegroutes wonen.
Geïnspireerd om ook eens naar buiten te turen? Om wat je uit je raam ziet en daarbij denkt met anderen te delen? Kruip in je pen en stuur het resultaat naar leef@cm.be. Wie weet maakt onze illustrator binnenkort van jouw 'Turelure' een illustratie.
