Wat een klein stukje stof kan betekenen voor kankerpatiënten
Het was de kinderdroom van Wendy Rosseel (47) om ooit een eigen zaak uit de grond te stampen. Toen ze op haar vierendertigste kanker kreeg, kon ze nooit vermoeden dat deze crisis een positieve impact op haar leven zou hebben.
‘Ik was altijd vrij creatief. Als kind maakte ik zelf kleertjes voor mijn poppen. Na mijn studies ging ik aan de slag binnen communicatie en marketing. Maar de ondernemersdroom bleef sluimeren. Alleen het juiste idee was er nog niet.’
Mijn leven moest nog beginnen en plots kwam alles op de helling te staan
Het perfecte chemomutsje
‘In 2008 kreeg ik borstkanker. Ik heb me nooit zorgen gemaakt over mijn uiterlijk. Ik wist dat dit tijdelijk was. Maar ik was wel heel bang wat dat voor de rest van mijn leven zou betekenen. Zou ik nog helemaal de oude worden? Kon ik nog blijven werken? Ik was toen 34 jaar. Ik had het gevoel dat mijn leven nog moest beginnen en plots kwam alles op de helling te staan.'
‘Met de behandeling startte ook de zoektocht naar een hoofddeksel. Ik zag mezelf geen pruik dragen. Dus ging ik op zoek naar andere oplossingen: chemomutsjes, sjaals … Alles is de revue gepasseerd, maar niets was honderd procent zoals ik het in gedachten had. Ofwel waren ze te somber ofwel te duur.'
'En als ik dan een exemplaar in een leuke kleur vond, dan zat het niet lekker. Dus ging ik zelf aan de slag. Ik maakte een ontwerp en mijn mama kroop achter de naaimachine en maakte mijn ideale hoofddeksel. En plots - zonder het te willen - was mijn ondernemersidee daar. Ik wou nog meer mensen gelukkig maken met mijn ontwerpen.’
Glinsterende ogen
‘Onder de noemer Rosette la Vedette ontwerp ik nu al tien jaar mijn eigen collectie comfortabele, kleurrijke mutsjes voor dames en heren. Naar aanleiding van dit jubileum bracht ik een magazine uit. Daarin komen verhalen aan bod van echte mensen die in behandeling zijn. Enkele vrouwen kregen in het nummer een make-over.'
Ik wil dat mensen zich goed in hun vel voelen
'Vrouwen die vermoeid toekwamen, veranderden met de juiste muts in een oogopslag. Hun ogen glinsterden, hun schouders kwamen recht, ze gingen weer stralen. Woorden zijn dan overbodig. Je merkt aan alles dat ze zich onmiddellijk beter voelen. En daarvoor doe ik het. Ik wil dat mensen zich goed in hun vel voelen, ook in die zware periode.’
‘Klanten laten me weten dat ze de mutsjes stiekem missen wanneer hun haar weer begint te groeien. Het kleine lapje stof was tijdens de behandelperiode hun veilige baken. Vaak krijgen ze het niet over hun hart om het ooit weg te gooien door de grote emotionele waarde die eraan vasthangt.’
Tijdens de behandelperiode kun je veel kleur gebruiken
Dezelfde persoon in de spiegel
‘Je haar verliezen is nog steeds een beetje taboe. Maar tien jaar geleden was dat taboe nog groter. Veel mensen hadden daardoor de reflex om een pruik te dragen. Voor mij leek het alsof je je ziekte en je haarverlies zoveel mogelijk moest wegstoppen. En als je dan toch voor een hoofddeksel koos, dan liefst in bruin, zwart of blauw. Het mocht allemaal niet te veel opvallen. Terwijl je in de behandelperiode net veel kleur kunt gebruiken om er gezond en fris uit te zien.’
‘Met mijn mutsjes wil ik mensen kracht geven in een moeilijke periode. Ik wil dat ze nog steeds dezelfde persoon zien als ze in de spiegel kijken. Een persoon die er tijdelijk iets anders uitziet, maar die zichzelf niet hoeft te verstoppen.’
