Will Tura openhartig: 'Dat ik nu minder optreed, is een bewuste keuze'

Save as favorite

'Verweven doorheen mijn leven'

Tederheid zit in mijn karakter, voor mij is het dus iets spontaans. Ik vind het een mooi woord ook, maar noem het zelf eerder gevoeligheid. Het zit verweven doorheen mijn leven: zowel op persoonlijk als professioneel vlak. Ik ben iemand die altijd graag wil luisteren. Ook naar mijn muzikanten. Hoe ze speelden was belangrijk voor me, maar ook wie ze waren. Ik werk niet voor niets al jaren met dezelfde mensen. En ik heb in die zestig jaar carrière veel meegemaakt waardoor ik vertrouwen nodig had. Weet je, alleen kan je niks. Je hebt anderen nodig in het leven. Al is het maar voor een schouderklopje af en toe.’ 

Bij het componeren is gevoel zeker ook belangrijk. Muziek maken is pure emotie. Je moet begaan zijn met het thema van je muziek. Alles wat ik graag heb, inspireert me, zonder dat ik het besef soms. Een goede auto kan mij inspireren — ik ben best wel een automaniak, als ik geen zanger was geworden, dan beslist een autopiloot —, maar evenzeer mijn piano, accordeon en gitaar natuurlijk.’ 

Ik heb nog nooit zelf een liedjestekst geschreven. Shame on me (lacht). Ik geef dat vertrouwen liever aan mensen in wie ik geloof. Ik heb wel altijd meegeleefd met de boodschap die de tekst moest uitstralen en vaak titels aangeleverd. De mensen die voor me schrijven kennen me en weten dat de tekst iets moet betekenen. Ik hou van diepgang.’ 

Mijn moeder kon ook goed zingen, dat talent heb ik van haar. Op mijn vijfde speelde ik voor het eerst op een mondharmonica. En op school was ik muziek aan het schrijven tijdens mijn examen wiskunde. Mijn ouders hadden door dat muziek mijn weg was, en daar waren ze niet boos om. Mijn mama mocht er nooit iets mee doen van haar vader, ik mocht wél voor muziek gaan.’ 

 

'Ik noem dat graag zien'

Thuis vroeger hadden we een sterke band. We waren met vijf kinderen en elk kind was heel fel voor onze ouders. Dat was zo, spontaan. Als er iets scheelde, bleef niemand onverschillig. Mijn mama was een uitzonderlijk lief iemand. En zeer ambitieus. Een beetje moeilijk misschien ook wel, ernstig alleszins. Ik lijk op haar, eis dat iets gebeurt zoals het moet gebeuren (een brede grijns). Mijn vader volgde mama meestal. Hij was dan ook helemaal weg van haar. Super vind ik dat. Mijn vader zei altijd: De grond is te koud waar ze op loopt. Waarmee hij bedoelde dat ze het beste verdiende.’ 

Ik sta ook helemaal achter mijn vrouw. Jenny blijft altijd doorgaan en is zo intelligent en lief, je moet haar gewoon graag hebben. Tijdens het concert voor mijn 75ste verjaardag op de markt in Veurne zong ik als verrassing Nooit laat ik je gaan speciaal voor haar. Ik vind dat het gevoeligste lied uit heel mijn repertoire. En het is een typische Tura-pianocompositie.’ 

Wij wilden eveneens een warm gezin. En dus ben ik zeer close met mijn kinderen, David en Sandy. Ik knuffel nog altijd met hen: zodra ze onze deur binnenstappen en ook wanneer ze weer weggaan. Ik noem dat graag zien (slaakt verrukt een zucht). Ik kijk ook weer uit naar de feestdagen binnenkort, met iedereen samen. Kerstavond is bij ons haast sacré. Iedereen van onze familie die wil, is dan welkom. Zalig.’ 

'Ik stond er niet alleen voor'

Toen twee van mijn broers stierven, raakte me dat telkens enorm. Ik ben veel verloren toen ze wegvielen. Mijn broer Jean-Marie stierf in 1988. Hij zei altijd: Hoop doet leven, ook al was hij erg ziek. Die woorden zijn heel belangrijk voor me, vandaar dat ik er ook een lied aan heb gewijd en de docu over mijn leven bewust die naam heb gegeven. Mijn broer Staf, die mijn klankman was en die ik altijd zag staan vanop het podium, stierf in 1998. Hij was mijn grootste vertrouweling. Voor hem maakte ik Alleen gaan.’ 

De begrafenis van koning Boudewijn was een van de grootste uitdagingen van mijn carrière. Een teder moment misschien voor Vlaanderen, maar voor mij was het slopend. Dat ik dat kon en mocht doen, maakte me bijna misselijk. Het was heel moeilijk om op zo’n moment te presteren, er was zoveel druk en verdriet. Het mocht niet mislukken en dus heb ik gevochten op dat moment. Samen met mijn compagnon componist-arrangeur Steve Willaert die me begeleidde op het orgel van de kathedraal. Dat ik er niet alleen voor stond, betekende alles voor me. Het is ook met Steve trouwens dat ik samen de muziek voor de musical 40-45 heb geschreven. Die loopt trouwens al zeker tot volgend jaar, wat een voldoening heb ik van dat project.’ 

De geboortes van mijn kinderen waren zeker ook gevoelige momenten. Ineens was ik vader en daar was ik ontzettend blij mee! Eerst een zoon en dan later ook nog een dochter, ze hebben me zoveel gebracht in het leven. Ik hou van mijn kinderen en zij zijn voor mij ook altijd de reden geweest om door te gaan.’ 

 

'Ik dank de hemel'

Showbizz is moeilijk. Het is altijd wikken en wegen, en er zijn geen garanties. Maar muziek is het allermooiste vak dat je je maar kunt voorstellen. Je kunt creatief zijn, je opladen aan je publiek … Het is me gelukt om … mijn vak waar te maken. Wat ik graag wou worden, ben ik vandaag. En daar dank ik de hemel voor. Ik word er een beetje emotioneel van zelfs. Dat ik dat hardop uitspreek: het is me gelukt. Het geheim van een mooi lied voor mij? Het moet een gedicht met muzieknoten zijn (straalt). Dan voel je het lied pas écht, ik prijs me gelukkig dat ik zo’n bijoukes in mijn repertoire mag hebben.’ 

Dat ik nu minder optreed, is een bewuste keuze. Ik word wat ouder en het is tijd om wat meer te gaan genieten samen met Jenny. Dat verdient ze na al die jaren. Maar ik geef toe, het is wel wennen om minder op te treden. Ouder worden maakt je ergens ook meer onzeker … Weet je, je stelt jezelf meer in vraag. Ik ben nu een beetje bang dat ik mijn fans zou teleurstellen als mijn stem straks misschien minder wordt. Een stem is een heel vreemd instrument… Maar gelukkig gaat het nu nog goed en dus ga ik ervoor. Blijven joggen en mijn stem oefenen, dat is mijn uitdaging.’ 

Als ik terugkijk op mijn leven denk ik: wat vliegt de tijd. (Begint te zingen.) Daar heb ik ooit een liedje over gemaakt. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik het ook echt besef: tijd is er altijd, maar hij vliegt. Als ik mijn leven kon overdoen, zou ik alles hetzelfde doen. Dezelfde keuzes maken, ook niet voor een buitenlandse carrière gaan terwijl ik daar de kans voor had. Ik voelde toen vanbinnen dat ik dat niet moest doen. Het zou in het buitenland nooit goed genoeg zijn, Engels is niet mijn moedertaal. En ik hou van mijn accent en van mijn Vlaams publiek. Ik heb er nooit spijt van gehad.’