Limburgse vrijwilliger staat stil bij Samana-vakantie

‘Omdat ik bijna op pensioen ben, heb ik schrik dat ik in een zwart gat ga vallen. Daarnaast wil ik nog steeds iets voor de maatschappij betekenen. Tijdens mijn zoektocht naar vrijwilligerswerk kwam ik bij de Samana-vakanties terecht. Het leek me wel leuk om werk en vakantie te combineren’, vertelt Luc.

Als onderwijzer vergeleek Luc de Samana-vakantie eerst met zeeklassen. ‘Toch is het helemaal anders. Het is minder stresserend en ik kom minder moe thuis. Achteraf heb je een voldaan en gelukkig gevoel.'

'In het begin had ik wel schrik dat ik de verzorging niet zou kunnen. Ik vond het bijvoorbeeld moeilijk om steunkousen aan te doen, maar dan hielp een verpleegster of andere vrijwilliger mij. Je hoeft dus zeker geen ervaring in de zorg te hebben en je moet niets doen waar je je ongemakkelijk bij voelt.’

Als vrijwilliger help je de vakantiegangers ‘s ochtends klaarmaken, ondersteun je tijdens het eten en doe je samen met hen activiteiten. ‘We gingen veel wandelen en een tasje koffie drinken. We deden ook weleens een uitstap met de bus en hadden iedere dag een rustmoment. ‘s Avonds konden we ook aan enkele activiteiten deelnemen’, vult Luc aan.

‘Door het duwen van een rolstoel besef je pas hoe moeilijk het is om je te verplaatsen in de stad of om een terrasje te doen. Als gezond persoon sta je niet altijd stil bij bepaalde hindernissen. Na de vakantie kreeg ik een andere kijk op het leven en besefte ik hoe kostbaar een goede gezondheid is.’

Wat Luc het meest is bijgebleven, is de vriendschap met de vakantiegangers en andere vrijwilligers. ‘Je kunt bij elkaar terecht als je twijfels over iets hebt. Iedereen is zo gemotiveerd om elkaar te helpen.'

'Ook de vakantiegasten genieten ten volle, ondanks hun beperking of eventuele pijn. De blijdschap en dankbaarheid van hen zijn enorm. Dus als je je in de loop van het jaar een weekje kunt vrijmaken, zeker doen! Je krijgt er veel voor terug en de ervaringen blijven je altijd bij.’