De mens achter dementie

Save as favorite

Hoe merkten jullie dat er iets niet klopte?

Geert: ‘Ik had een stresserende job waarbij ik veel moest onthouden, maar ik vergat meer en meer. In het begin had ik trucjes: twee grote prikborden thuis en massa’s herinneringsmailtjes naar mezelf. Maar op den duur functioneerde ik niet meer. Ik ben zo opgelucht dat ik van die werkdruk af ben. Ik ben nu veel gelukkiger.’

Ikuko: ‘Je bent inderdaad positiever, lacht meer. Vroeger ging je gebukt onder de druk. Geert kreeg twee jaar geleden de diagnose kenmerken van alzheimer. Alzheimer is een vorm van dementie. Dementie is dan weer de verzamelnaam voor ziektes die zich kenmerken door een verminderde hersenfunctie waarvan de impact merkbaar is in het dagelijks leven. Een diagnose krijgen is eng, maar het is ook een opluchting: we weten nu wat er aan de hand is.’

Geert, wat typeert jou als mens? Moet je daar nu op inboeten?

Geert: ‘Ik heb voor mijn werk de wereld rondgezworven. Ik hou van culturen. Dat ik niet meer veel kan reizen is oké, ik heb alles gezien. Vroeger was ik timide. Door mijn job ben ik losgekomen.’

Ikuko: ‘Ik vind dat je sinds de diagnose nog meer babbelt. Hij vertelt tegen iedereen dat hij alzheimer heeft (glimlacht begripvol).’

Geert: ‘Onafhankelijkheid is belangrijk voor mij. Naar het dagcentrum De Toren kan ik perfect alleen te voet, maar zelf autorijden kan niet meer. Ik geraak dus niet zomaar overal en Ikuko is overdag aan het werk. Vroeger ging ik wel eens op de buiten in de tuin van een vriend helpen, dat kan nu niet meer. Ik ben nochtans opgegroeid in een melkveebedrijf. Ik had vaak mijn handen in de aarde.’

Ikuko: ‘Maar soms verdwaal je nu ook in die aarde. Dan gooi je de mest zomaar in het rond, maak je de bloemen kapot …’

Geert: ‘Misschien wel, ja (stilte). Maar ik hou me bezig, ik werk aan een applicatie om kruiswoordraadsels samen te stellen. En in De Toren ben ik ook veel: samen een spel spelen, groenten snijden … allemaal plezant. Soms verveel ik me nog wel, alle dementievriendelijke museumwandelingen in de buurt heb ik al gedaan.’

Wat zou je kunnen helpen?

Geert: ‘Meer activiteiten voor mensen met dementie!’

Ikuko: ‘Ja, het zou helpen als er dementievriendelijke ontmoetingsplekken in elke stad zijn.’

Geert: ‘Ja, dan ging ik daar beslist naartoe (zijn gezicht klaart op).'

Ikuko: ‘Geert en ik zitten in de Vlaamse en Europese werkgroep voor mensen met dementie om aan te geven wat we nodig hebben. Ik vind dat elke burger een basiskennis dementie moet hebben. Dat je weet dat niet iedereen met dementie hetzelfde reageert. Dat wat ze zeggen niet altijd allemaal waar is, maar je beter in het verhaal kunt meegaan. Soms doet de ziekte hen ook onaangename dingen zeggen. Dan moet je beseffen dat de mens zelf niet aan het woord is. Begrip en flexibiliteit zijn nodig.’

Geert: ‘In groep samen iets doen vind ik ook fijn. Soms zijn er mensen bij die al in een verder stadium zitten, dat vind ik dan weer moeilijker.’

Ikuko: ‘Dat vind je vaak confronterend, maar groepsactiviteiten werken inderdaad goed. Ook voor mantelzorgers is samenkomen belangrijk. Zo komen we in contact met lotgenoten.’

Hoe kijken jullie naar verleden, heden en toekomst?

Geert: ‘Het verleden dat is passé composé. Dat was schitterend en pakken ze me niet meer af. Het heden dat is een taske koffie drinken, zeker? De toekomst … ik weet nog niet goed hoe ik die ga invullen. Met activiteiten rond dementie?’

Ikuko: ‘Ja, we hebben een goed leven gehad en ik ben blij dat Geert de dingen nog kan die hij nu kan. Ik vermoed dat dat nog gaat veranderen … daar ben ik wel een beetje bang voor (slikt). Maar we zullen alles eruit halen wat erin zit.’