Stig Broeckx herstelt van zijn coma
‘Stap voor stap revalideren is mij zoveel meer waard dan een overwinning in een koers.’ Wielrenner Stig Broeckx (29) belandde drie jaar geleden in een diepe coma na een zware valpartij. Tegen de verwachtingen van zijn dokters in ontwaakte Stig en begon hij aan een lange revalidatie. In de boerderij van zijn ouders blikken we terug op de mijlpalen van zijn herstel.
28 mei 2016
Massale valpartij
Stig Broeckx: ‘Toen ik in de Ronde van België startte, reed ik mijn derde jaar als profrenner. Ik stond aan het begin van mijn wielercarrière en was gedreven om uit te groeien tot een vaste waarde in het peloton. Dat was me aardig aan het lukken, want ik had al goede resultaten neergezet. En dan kwam die voorlaatste etappe in de Ronde van België.’
Ik heb elke fase van mijn leven opnieuw doorlopen
‘Ik herinner me niets meer van het ongeval. Achteraf heb ik wel verhalen gehoord en de televisiebeelden gezien. Twee motorrijders wilden het peloton inhalen en veroorzaakten een massale valpartij.'
'Ik kreeg een enorme klap en liep een breuk aan mijn oogkas en twee hersenbloedingen op. Zo kwam ik in een diepe coma terecht en moest ik vechten voor mijn leven. De dokters dachten dat ik niet meer uit die vegetatieve coma zou ontwaken.’
Oktober 2016
Ontwaken in een waas
‘Ik ben door het oog van de naald gekropen. Ongeveer vijf maanden na de crash ontwaakte ik onverwacht toch uit de coma. Dat gebeurde niet in een vingerknip. Het duurde nog eens maanden voor ik weer bij mijn volle bewustzijn was.'
'Het was een heel verwarrende periode. In een waas werd ik wakker. Ik wist helemaal niets meer, zelfs niet wie ik zelf was. Mijn schoolvrienden, mijn loopbaan als wielrenner, de woning die ik gekocht had: alles was uit mijn geheugen gewist.’
‘Mijn familie heeft me mijn hele leven opnieuw verteld. Mijn ziekenhuiskamer hing vol met foto’s. Dankzij beelden en verhalen kreeg ik mijn herinneringen beetje bij beetje terug. Eerst herinnerde ik me dingen uit mijn kindertijd, dan mijn jaren op de middelbare school en daarna de hogeschool. Zo heb ik elke fase van mijn leven opnieuw doorlopen.'
'Behalve de laatste vijf jaren, die ben ik grotendeels kwijt. Af en toe komt er nog iets in een flits terug, bijvoorbeeld als ik een koers die ik ooit gereden heb op tv herken. Maar eigenlijk herinner ik me van mijn profcarrière zo goed als niets meer.’
Begin februari 2017
Alles opnieuw leren
‘Zitten, slikken, drinken, maar ook mezelf verzorgen en eten klaarmaken. In het Revalidatie & MS Centrum in Pelt moest ik alles opnieuw leren. Het begin was knap lastig. Leren slikken was bijvoorbeeld heel moeilijk, want je moet veel verschillende spieren gebruiken.'
'Er waren ook frustraties, omdat alledaagse dingen me niet goed lukten. Als iets misliep, al was het maar het dopje van de tube tandpasta laten vallen, dan vloekte ik enorm.’
‘Gelukkig ik ben van nature heel positief ingesteld. Het leven is te kort om lang stil te staan bij negatieve momenten. Wanneer iets lukte, was ik zo gelukkig. Toen ik tien seconden zelfstandig in een stoel kon zitten, bijvoorbeeld. Uit zulke overwinningen putte ik veel moed. Direct na die euforie dacht ik daarom: op naar het volgende. Of: dit kan nog beter.’
9 juni 2017
Naar huis, eindelijk
‘Toen ik een jaar na mijn ongeval opnieuw naar huis mocht, was er een groot feest samen met de familie. We zijn heel hecht en ze hebben mij altijd door dik en dun gesteund. Ze zijn echt van onschatbare waarde.’
‘Thuiskomen voelde aan als een grote stap naar een normaler leven. Het gaf me een stevige boost. Mijn herstel is sindsdien erg versneld. Ik werd me bewuster van alles wat in mijn omgeving gebeurde en ook de revalidatie ging vlotter.'
'Ik deed mijn dagelijkse oefeningen in het revalidatiecentrum, maar daarna trainde ik ook op de melkveeboerderij van mijn ouders. Talloze keren ben ik de stal op- en afgegaan, eerst met een rollator en daarna zonder. Als ik dan viel, kwam ik zacht neer in het veevoeder.’
19 mei 2018
Missie: vier kilometer stappen
‘Als topsporter daag ik mezelf graag uit. Ook nu haal ik daar veel motivatie uit. Zo vind ik de drive om telkens mijn grenzen te verleggen.'
'Toen ik rond nieuwjaar opnieuw kon stappen, zocht ik een doel om mezelf te verbeteren. Het werd de RevaRun, een wandel- en loopevenement van het revalidatiecentrum. Maandenlang heb ik ernaar toegewerkt. Het ging heel moeizaam, maar ik heb de vier kilometer afgelegd.’
‘Mij toeleggen op een doel werkt goed voor mij. Vaak schrijf ik na de revalidatie op wat me gelukt is en op hoeveel tijd. Heb ik dan eens een slechte dag, dan kan ik daarnaar teruggrijpen. Zo zie ik welke weg ik al heb afgelegd en wat ik wel kan. Dat geeft me motivatie om door te zetten.’
1 december 2018
Liefde voor de fiets
‘Opnieuw kunnen wandelen was een serieuze mijlpaal, maar ik wilde veel meer. Ik had al een volgend doel in het vizier: opnieuw de fiets op. Met vallen en opstaan klom ik stap voor stap op van een driewieler naar een koersfiets.'
Dat eerste rondje fietsen zonder te vallen was onbeschrijfelijk
'Dat eerste rondje fietsen zonder te vallen was onbeschrijfelijk. Ik zat opnieuw in het zadel, daar had ik zo lang naar uitgekeken.’
‘Dat ik weer kan fietsen, wil niet zeggen dat ik opnieuw ga koersen. Dat hoofdstuk is afgesloten. Ik volg de koers ook veel minder intensief dan vroeger. Ik lees het wielernieuws in de krant en kijk wel op tv, maar ik ben nog niet naar een koers gaan kijken. Ook niet naar de Ronde van België die onlangs gereden werd.'
'Mijn herstel gaat voor op de wielersport. De stappen die ik nu zet in mijn revalidatie zijn me meer waard dan een overwinning in een koers vroeger.’
Zomer 2019
Wat is de volgende etappe?
‘Ik kijk voorlopig nog niet zo ver vooruit en focus me op mijn revalidatie. Mijn doel is om opnieuw zoveel mogelijk de oude Stig te worden en een normaal leven te leiden.'
'Ik heb al grote stappen gezet: ik woon zelfstandig en kan mijn plan trekken, maar ik kan nog vorderingen maken. Zo wil ik nog vlotter kunnen babbelen en ooit met de auto leren rijden.’
‘Ik heb ook veel positieve reacties gekregen op mijn getuigenis in het televisieprogramma Bargoens. Heel wat mensen steunden me of vertelden me dat ze moed kregen van mijn verhaal. Dat heeft me aan het denken gezet.'
'Op termijn wil ik mensen helpen met hun revalidatie. Als coach in een revalidatiecentrum, door voordrachten te geven of misschien door mijn verhaal in een boek te gieten. We zien wel, concrete plannen heb ik nog niet.’