'Wat als er met een van ons iets gebeurt?’

Save as favorite

De twee jaar oude residentie Meerschevenne blinkt in de hittegolfzon. Jenny en Diane kochten er elk hun eigen appartement, twee van de 53 assistentiewoningen, die ook te huur worden aangeboden. 

‘Mijn man en ik woonden in Brugge’, vertelt Jenny. ‘Toen hij parkinson kreeg, keken we uit naar een plaats om samen te kunnen wonen als hij achteruitging. Helaas stierf hij al in maart, en trok ik pas in juli in mijn appartement.’ 

In de ruime assistentiewoning van Jenny staan zware eiken kasten die ze meenam uit Brugge. Het salon is gevuld met nieuwe zetels. ‘Die kochten we nog samen’, glimlacht Jenny. ‘Zo voel ik hem toch bij me.’ 

Door het verlies van haar man en de verhuis naar een vreemde stad, was het geen gemakkelijke periode voor Jenny. Maar in Meerschevenne vond ze steun bij de andere bewoners. ‘Al leek dat niet nodig’, zegt Marleen. ‘Ze stond zelf altijd klaar voor andere mensen die het moeilijk hadden.’ 

‘Dat is een van de sterktes van deze residentie’, gaat Marleen verder. ‘Hier heerst een gemeenschapsgevoel. Iedereen woont op zichzelf, maar de mensen helpen elkaar veel. Zoals je ook je buren zou helpen.’ 

Als CM-zorgmakelaar is Marleen de motor die alles doet draaien. Het is haar job om mensen te ontzorgen. ‘Iedereen heeft een kwetsbaarheid. Als zorgmakelaar bekijk ik op maat wie wat nodig heeft. Ik verzorg de logistiek van de residentie, maar volg ook het gezondheidstraject van de meeste bewoners mee op. Ik speel in op de sterktes van de bewoners, zodat ze elkaar kunnen helpen. Dat verhoogt de levenskwaliteit.’ 

Zo weten de bewoners bij afwezigheid van Marleen dat ze ook terechtkunnen bij Diane als er iets schort aan de temperatuur van het water. ‘Vroeger was ik office manager, dus ik kan me wel uit de slag trekken met technische mankementen.’ 

Diane woont samen met haar man schuin boven Jenny. ‘Als ik op mijn balkon sta, kijk ik altijd eens of ze er zit’, lacht ze.  

In haar persoonlijke omgeving zag Diane dat je heel plots alleen kan overblijven, dus besloten zij en haar man al te anticiperen op de grote ‘Wat Als’. Wat als er met een van ons iets gebeurt? 

‘Veel mensen zetten te laat te stap’, vindt Jenny. ‘Ik ben nog veel te goed, zeggen ze dan.’ ‘Maar dit is gewoon een appartement zoals een ander, met meer zekerheid voor later en meer sociale contacten’, vult Diane aan. ‘Het is onze eigendom. We kunnen doen en laten wat we willen. Mensen spreken altijd over daar waar jij zit. Wij zitten hier niet, wij wonen hier.’ 

En zijn er behoeften, dan zorgt Marleen daarvoor. ‘Doordat ik een helikopterzicht heb op de zorg, kan ik mensen bepaalde hulp suggereren als ze een zorgnood hebben. Maar dat gaat ook breder. Tijdens de coronacrisis hebben we een boodschappendienst opgezet voor de bewoners. Ze gaven hun boodschappenlijstje door en een vrijwilliger ging erom. Vrijwilligers mogen zich altijd aanmelden trouwens, ook voor andere activiteiten.’ 

Daarnaast besteedt Marleen veel aandacht aan het sociale aspect in de residentie. ‘Omdat het rustig is in Berlare, inversteerden we in onze eigen infrastructuur.’  

In een grote ontspanningsruimte staan een biljart- en voetbaltafel, er is een kapper en een fitnesszaal. In de winter organiseert ze een filmfestival in de cinemazaal. ‘Geen enkele activiteit die ik organiseer is verplicht. Werkt iets niet, dan voer ik het af. Ik zorg er vooral voor dat mensen elkaar vinden in de dingen die ze graag doen.’ 

In de tuin ligt ook een petanquebaan. Volgens het scoreblad aan de muur is Jenny de kampioen. ‘En niet alleen bij petanque is ze de beste’, zegt Diane. ‘Bij ongeveer elke sport prijkt ze bovenaan.’ ‘Je doet iets goed of je doet het niet, hé’, knipoogt Jenny.